Tove Jansson – Córka rzeźbiarza

Świat jaki przedstawia Tove Jansson w zbiorze krótkich opowiadań „Córka rzeźbiarza” jawi się jej prawdziwymi bezgrzesznymi latami. Czasem, kiedy przychodzą dzieciom do głowy najniezwyklejsze pomysły, a z pomocą wyobraźni realizują swoje dowolne fantazje. Mogą być bogami, mogą odkrywać piękno natury, zaprzyjaźniać się z kim chcą, a każdy dzień staje się nową przygodą, a przypieczętowany zostaje jakimś nowym odkryciem. Gdzieś między wierszami, opisywani z niezwykłą czułością, pojawiają się rodzice. Z jakim zapałem mała Tove broni pracy matki, ilustratorki książek, tłumacząc jak ważna jest jej praca.

Podobno ludzi ocenia się po ich stosunku do zwierząt i innych ludzi. W wspaniałym fresku zwierzęta domowe i paniusie Jansson w opozycji do modelek ojca, nazwanych przez nią właśnie paniusiami, ustawia całą menażerię. Od przywabianych do domu ptaków, po trzymane w klatkach kanarki czy króliki, czy wreszcie osobistą małpę jej ojca. Zwierzę, z którym spacerował publicznie w latach 50. XX wieku. Koty mogą być tłustymi budyniami, a wiewiórka być dzika i zła. Ale każde z owych zwierząt sportretowane jest znacznie bardziej osobiście, niż kobiety pełniące rolę modelek. Czasem wydaje się, że takie podejście do rodzaju żeńskiego zostało Jansson wkodowane, bo wcześniej tłumaczy dlaczego to mężczyźni ucztują i są kolegami, a kobiety nie mogą ucztować, bo w odróżnieniu od kolegów chociaż umieją przebaczać, to nie umieją zapominać.

Autorka Muminków zabiera czytelników do krainy swojego dzieciństwa. Pozwala poczuć się dziećmi, nie rezygnując z tworzenia całkowicie dojrzałej prozy. Prozy, która pełna jest najprawdziwszej poezji życia.