Teatr Dramatyczny. Koziołek Matołek, Węgierka i Olek. Premiera w foyer (zdjęcia, wideo)

Co z niej wyniosą – to już inna sprawa. Na pewno będzie to książeczka – kolorowanka, ale też z prostymi zabawami graficznymi, która wiedzę przekazaną przez aktorów pomoże utrwalić. Bo zagrane w przestrzeni foyer na pierwszym piętrze przedstawienie zaczyna się już przy szatni. Bernard Bania z pełnym zaangażowaniem pyta dzieciaki, czy wiedzą dokąd trafiły, rodzice czasem podpowiadają, ale najmłodsi od razu dają się złapać w konwencję dialogu z dorosłymi aktorami.

Już we właściwym foyer dowiadują się, gdzie jest scena, że to co mają na sobie aktorzy to kostiumy. A najważniejsze w teatrze jest słowo na „w”. Dla niektórych dzieci to wychowanie, dla aktorów… wypłata, a dla przyszłych teatromanów – wyobraźnia. I z tym zgadzają się wszyscy. Dzieci bez pudła w jajowatych kształtach rozpoznają wielkanocne pisanki i kiedy już dają się wciągnąć w zabawę z wyobraźnią - następuje wielkie otwarcie. W widowiskowy sposób w teatrze zjawia się Koziołek Matołek. W przeciwieństwie do trojga aktorów ubranych w fantastycznie umowne, niemal narysowane kostiumy – bohater dziecięcych lat babć i dziadków najmłodszych widzów – wygląda jak...Koziołek Matołek. W czerwonych spodenkach, z białym futerkiem, bródką i rogami. W tej roli Patryk Ołdziejewski może wyszaleć się ile wlezie, a zestaw min jakim dysponuje powinien rozbawić najbardziej ponurego malucha. Rusza karuzela z przygodami naszego podróżnika, który chciałby się nobilitować, czyli podkuć w Pacanowie. Jeszcze nie wie, że dzięki wdziękowi i sprytowi wyjdzie z niejednej opresji bez szwanku dla siebie i innych. Bo chociaż Koziołek o mimo wszystko niezbyt wielkim rozumku widowiskowo będzie walił łbem w drzewo, da się wystrzelić z armaty, ba, nawet poleci na spotkanie z Panem Twardowskim na Księżycu („w Polsce widać wielki postęp, już nie psami a kozami tam się strzela do Księżyca” zauważa ów grzeszny szlachciura), to sam przemocy unika. Nawet z Babą Jagą rozprawi się w miarę bezboleśnie.

Reżyser Michał Dąbrowski układając ową teatralną lekcję przemyca i odrobinę wizualizacji, na kilka chwil wprowadza lalki – zwinną wiewiórkę i kukiełki Jasia i Małgosi, ale też każe aktorom obnażać teatralną kuchnię. Dzieci bez pudła kupują Bernarda Banię, który brązowym kapeluszem na twarzy udaje niedźwiedzi pysk, zaś uważne maluchy, podobnie jak ich dziadkowie w filmie „Skarb” mogą zobaczyć, jak aktorzy podkładają pod sceniczne postaci różne dźwięki i głosy. Ciekawym pomysłem na pokazanie Dalekiego Wschodu jest scena, w której aktorzy muszą pić herbatę, otaczają ich maski, a Koziołek ma szansę zostać mandarynem. No i scenograf Dariusz Panas świetnie rozkołysał Bernarda Banię jako wilka morskiego.

Pomysł na teatralną lekcję sprawdza się bez pudła, wydaje się jednak, że dzieci zapraszane na kolejne spektakle powinny mieć jeszcze kilkunastominutowe spotkania tuż po zakończeniu spektaklu, w którym mogłyby nie tylko pociągnąć Koziołka Matołka za bródkę, ale też mieć mini powtórkę z przyswojonej wiedzy. Choćby zobaczyć w pełnym świetle Urszulę Szmidt, która z poświęceniem zagrała głos wiewiórki albo usłyszeć jak głos i uśmiech Jolanty Borowskiej różnią się od pohukującej i nieco groźnej rock and rollowej Baby Jagi. Zapewne w takich wspomnieniach, już w domu czy przedszkolu pomoże wspomniana książeczka, oby przebodźcowane jak my wszyscy dzisiejsze maluchy nie zapomniały, co zobaczyły w Teatrze Dramatycznym. Jeśli uruchomiły wyobraźnię, jest szansa że do teatru wrócą.

„Koziołek Matoek, Węgierka i Olek” wrócą na afisz na początku 2020 roku. Warto zafundować najmłodszym taki teatralny karnawał.