Jadwiga Hermanowicz

To książeczka-broszurka, która trafia do szpitali dziecięcych. Są tu wypunktowane prawa małych szpitalnych pacjentów, ale też kilka słów do lekarzy. A oprócz tego - przejmująca bajka. Bajka, która ma oswoić coś bardzo trudnego - transplantację. O wydanie książeczki postarała się Jadwiga Hermanowicz, białostoczanka na co dzień mieszkająca już w Warszawie. Obiecuje, że do białostockich szpitali książeczkę przywiezie osobiście.

Jak poprawić sytuację związaną z największą bolączką polskiej i podlaskiej transplantologii dyskutowano w piątek w Białymstoku.

Z komórką pod prysznic chodziła. Bliskich i znajomych prosiła, by korzystali z innego numeru. Czekała na ten najważniejszy w życiu telefon. Zadzwonił wieczorem. Był 26 stycznia 2017 r.

"Dar życia, który można ofiarować innej osobie". Temat transplantacji dziecięcych organów w Polsce to wciąż strefa tabu. Dlaczego tak jest? - My lekarze zdajemy sobie sprawę z tego, że ratując kilkoro dzieci, gdzieś w tle jest dramat innej rodziny - powiedział kierownik Kliniki Chirurgii Dziecięcej i Transplantacji Narządów CZD prof. dr hab. Piotr Kaliciński i opowiadał o najmłodszych dawcach organów. Ilu rodziców decyduje się na oddanie narządów swoich zmarłych dzieci?

Na nowej liście refundacyjnej, która obowiązuje od 1 maja, pojawiły się bardzo drogie leki immunosupresyjne. Niektóre podrożały o ponad 1000 zł.

We wtorek w Szczecinie i w Warszawie przeprowadzono pierwszą w kraju operację, równoczesnego przeszczepienia krzyżowego nerek w dwóch ośrodkach. Pani Aurela w Szczecinie oddała nerkę dla biorczyni z Warszawy, a mąż biorczyni z Warszawy oddał organ mężowi pani Aureli.

Ojciec Jeni Stepien został zamordowany dziesięć lat temu. Rodzina zdecydowała się przekazać jego narządy do transplantacji. Serce uratowało życie Arthura Thomasa. I to właśnie on towarzyszył Jeni podczas ślubnej ceremonii.

Powrót do normalności dzięki operacji, jakiej świat jeszcze nie widział.

Dwa wymazy i do bazy - to hasło akcji, jaka dzisiaj i jutro odbywa się w Białymstoku. To okazja do zarejestrowania się jako potencjalny dawca szpiku.

Byłam w tak ciężkim stanie, że lekarze dawali mi maksymalnie pół roku życia - mówi Beata Łajewska z Białegostoku. - A ja przeżyłam z tą chorobą 5 lat i doczekałam przeszczepu.

Do końca stycznia w 180 miejskich autobusach będą wisiały plakaty zachęcające do oddawania po śmierci swoich narządów innym. Taki gest może uratować komuś życie.

Dwa płuca, dwie nerki, serce, trzustka, wątroba podzielona na kawałki. To 7-8 osób, które można obdzielić życiem - mówił podczas środowej konferencji o idei transplantacji doc. Wojciech Łebkowski, neurochirurg.

Początkowo w klinice hematologii USK w Białymstoku przeprowadzane będą tzw. autoprzeszczepy, które ratują zdrowie chorym m.in. ze szpiczakami. Teraz pacjenci białostockiej kliniki na transplantację transportowani są poza granice województwa, m.in. do Katowic czy Wrocławia. Taka podróż niesie jednak ryzyko powikłań.

Brat Dariusza Czeladki zginął w wypadku. Jego narządy uratowały życie kilku osobom. Niedługo potem okazało się, że nerki pana Dariusza przestały pracować. Po latach monotonnych dializ sam potrzebował przeszczepu. Dostał nerkę od mężczyzny, który - tak, jak jego brat - zginął na motocyklu. I może teraz normalnie żyć.

W klinice transplantacji Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Białymstoku rocznie przeszczepia się średnio 35 nerek. Lekarze szacują, że nie jest to zły wynik. Apelują jednak, że ciągle w Polsce jest za mało osób, które są zdecydowane, by po śmierci ich narządy zostały oddane komuś innemu.

Dostałem nerkę ośmioletniej dziewczynki, która zmarła w Centrum Zdrowia Dziecka. Miałem wtedy 16 lat - mówi Jacek Grycewicz.

W białostockich autobusach komunikacji miejskiej KPK każdy pasażer będzie mógł zapoznać się z informacjami na temat transplantacji organów