Sznaucer olbrzym: Ostoja spokoju

Rasa z historią

Rasa z historią

Jest to rasa niemiecka. Sznaucer olbrzym wywodzi się od sznaucera średniego. Jako okres wprowadzenia tej odmiany podaje się koniec wieku XIX, początek XX. Pierwsze sznaucery olbrzymy pokazywane były na wystawach w Monachium jako psy służbowe, obrończe. Miały przewagę nad dotychczas wykorzystywanymi w służbie owczarkami niemieckimi - przeważały siłą, nad dobermanem górowały zrównoważeniem, a gęsta okrywa włosowa czyniła je odpornymi na niekorzystne warunki atmosferyczne.
Z tego też powodu przez długi czas na olbrzyma mówiono też brodacz monachijski i taką nazwę można spotkać w starych polskich katalogach z wystaw. Podaje się, że współudział w wyprowadzeniu odmiany sznaucera olbrzyma miały takie rasy jak: bobtail, airedale terrier, dog, pudel duży, nowofundland oraz pies pasterski o szorstkowłosej sierści, o bliżej nieznanej nazwie, a więc wiele ras, których istnienia w jednym olbrzymie byśmy się nie spodziewali.
W Polsce olbrzymy pojawiły się w latach 60. XX w. i szybko zdobywały popularność i duże zainteresowanie. Nastąpił burzliwy rozwój rasy, za protoplastę polskiej linii olbrzymów uchodzi pies o imieniu Danilo Martep sprowadzony z Czech. Jego potomstwo ze skojarzeń z sukami sprowadzonymi z Czech i byłego NRD dało początek polskim hodowlom prężnie rozwijającym się z roku na rok.

Żałuję, że obecnie rasa nie jest popularna, bo sznaucer olbrzym, to najspokojniejszy pies z całej rodziny sznaucerów. I mimo że odznacza się temperamentem, jest bardzo zrównoważony - mówi Urszula Tarasiewicz, właścicielka hodowli Pigmej, która przez lata hodowała olbrzymy.

Sznaucer olbrzym wymaga bliskiej więzi z rodziną. Choć ma silny charakter, cechuje go duża wrażliwość. Nie nadaje się do trzymania w kojcu. Jest psem jednego pana, którego obdarza największym zaufaniem.

- Potrzebuje opiekuna, który go sobie podporządkuje - mówi Tarasiewicz. - Jego przewodnikiem zostaje osoba najsilniejsza psychicznie wśród domowników.
Pies tej rasy to odpowiedni przyjaciel dla aktywnych ludzi. Właściciel powinien być stanowczy, konsekwentny i cierpliwy.

Sznaucer olbrzym to doskonały pies dla rodziny z dziećmi. Opiekuńczy i cierpliwy, znajduje z maluchami wspólny język. Jest znakomitym stróżem i obrońcą. Budzi respekt już samym wyglądem. Nie atakuje bez powodu.

- Ale nieprawidłowo wychowany i szkolony może stać się nieznośny, a nawet niebezpieczny dla otoczenia - ostrzega Tarasiewicz. - To pies typowo roboczy, dlatego musi przechodzić odpowiednie szkolenia. A najlepiej uczy się podczas zabawy. W trakcie nauki trzeba stawiać przed nim nowe wyzwania, tak by szkolenie nie było dla psa nudne.

Sznaucer olbrzym to pies bardzo inteligentny i pojętny. Jest ciekawy świata i samodzielny. Olbrzym jest ponadto wrażliwy na ton głosu - często wystarczy dobre słowo, by skłonić go do współpracy. Naukę należy rozpocząć już z trzy-, czteromiesięcznym szczeniakiem.

Olbrzym rzadko wdaje się w psie awantury. Ma dość wysoki próg pobudliwości. Jest opanowany i mądry. Nie szczeka bez powodu. Zwykle pobłażliwie traktuje małe czworonogi, jednak zaczepiony przez dużego psa nie pozostanie obojętny. Jest aktywny i wytrzymały, wymaga dużo ruchu. Na spacerach nie znosi bezczynności, chętnie aportuje i biega przy rowerze. W przeciwieństwie do sznaucera miniaturowego lubi pływać. To jego żywioł.

- To pies, który musi się wybiegać - mówi Urszula Tarasiewicz. - Szczególnie w okresie szczenięcym. Dorosłe psy są opanowane i spokojne. Trzy spacery w ciągu dnia, w tym jeden trwający minimum godzinę z dużą ilością swobodnego ruchu zupełnie wystarczą.

Odwaga, siła i wytrzymałość sprawiły, że pierwotnie psy tej rasy wykorzystywano do stróżowania i pilnowania stad. Sprawdzały się także jako psy służbowe w policji i wojsku. Sznaucer olbrzym to rasa zaliczana do psów obronnych. Dziś także są wykorzystywane do pracy, np. do wyszukiwania ładunków wybuchowych czy jako ratownicy. Jednak ich główną rolą jest towarzyszenie rodzinie. Nadają się do wszechstronnego szkolenia, zarówno w zakresie podstawowego posłuszeństwa, do pracy węchowej - pies towarzysząco-tropiący, jak i do szkolenia na psa obronnego. Doskonale radzą sobie w psich sportach.

Olbrzym jest odporny i rzadko choruje. Wszystkie psy powinny mieć badane stawy biodrowe w celu wyeliminowania z hodowli osobników z dysplazją. W starszym wieku u sznaucerów zdarza się skręt i rozszerzenie żołądka, czasem choroby nowotworowe. Starannej pielęgnacji wymagają uszy u psów, którym ich nie przycięto, należy je regularnie czyścić.

Sznaucery olbrzymie są psami o mocnej budowie. Pomimo swojej wielkości i wagi są zwrotne i zwinne. Włos na całym ciele jest szorstki, twardy i gęsty. Na kufie tworzy typową dla rasy twardą, długą brodę, a nad oczami krzaczaste brwi. Podszerstek jest miękki i gęsty - podobnie, jak u sznaucera miniaturowego odpowiednie przystrzyżenie sprawia, że pies nie gubi sierści.