Wierszowisko

Józef Baran

Wydał ostatnio interesujący poemat krytyczno-poetycki "Krawiec", zawierający gorzką diagnozę stanu literatury współczesnej. Najchętniej wydrukowałbym fragmenty poematu, ale jest to niemożliwe ze względu na jego rozmiary, więc publikuję dwa utwory z innego tomu Sobieraja "Wojna kwiatów". Pierwszy - "Katedra" - nawiązuje do ewangelicznego przesłania o "modlitwie samymi wargami", nie sercem, a także o przeroście formy (instytucji) nad treścią. Drugi - jest lirykiem nawiązującym do słynnego "Snu nocy letniej". Dominantą wierszy Sobieraja jest myśl, której podporządkowuje obrazy, ale zdarzają mu się też liryki nastrojowe czy też - jak to dziś mówią młodzi - "klimatyczne". Wypowiedzi Sobieraja na temat literatury współczesnej warto czytać, choćby dlatego, że jako krytyk ma on odwagę płynięcia "pod prąd" obowiązujących mód.

TOMASZ SOBIERAJ

KATEDRA

Nie miałem na bilet

Do świątyni

Więc usiadłem u stóp

Kamiennego Jezusa

Wyjąłem nóż i chleb

Patrzyliśmy

Na radosny korowód

Wychodzących z katedry

A ona spała

Pod strażą strzelistej wieży

Wyniosła i silna

Pusta

Piękna forma

Bez Boga

I wiernych

Finał

Teatru

Krzyża

Dokonany

WIECZOREM

Świetlisty pielgrzym

Przeszedł po niebie

Zawrócił w głowach

Słonecznikom

Pochyliły się zawstydzone

Jak chłopcy przyłapani

Na podglądaniu dziewcząt

Obudziły się nocne motyle

Te z kolei

Kochają się w księżycu

Jednak bez wzajemności -

On wyraźnie woli szepty strumienia

W którym tak doskonale

Rozpuszcza chłodne światło

Ogród śni sam o sobie

Jest późno

Idę po niebieskie astry

Które tak lubisz stojące w wazonie