Statek błaznów, czyli o tym, że wszyscy jesteśmy błaznami

Piotr Tomaszuk, znany ze swojego obrazoburczego stosunku do świata, po raz kolejny reżyseruje własną wizję człowieczeństwa. Tym razem wykorzystuje do tego utwór Sebastiana Branta "Das Narrenschiff" (tłum. "Okręt błaznów"). I mimo, że początkowo całość wydaje się być przezabawną komedią, to w pewnym momencie okazuje się, iż wizja Tomaszuka jest do głębi przesiąknięta pesymizmem.

Jeszcze przed rozpoczęciem spektaklu każdy widz jest zapraszany do środka przez Stewardessę (Katarzynę Siergiej). Nikt sobie nie zdaje wówczas sprawy, że wchodzi na pokład statku zmierzającego ku końcowi świata. Kabaretowy nastrój zostaje nagle zastąpiony mrocznym klimatem, a zachowanie postaci-błaznów paradoksalnie wzmaga negatywne odczucia. Trefnisie przestają nas bawić, a zaczynają przerażać. Nawet kapitan statku, na którym płyną błazny, okazuje się być zły i bezwzględny, być może jest on samym szatanem.

W finale spektaklu reżyser całkowicie przekształca powszechnie obowiązującą wizję początku świata, ukazując Adama i Ewę jako ludzi-błaznów, zdeterminowanych przez zwierzęce instynkty. To z kolei nasuwa wniosek, że każdy z nas jest tylko błaznem, a wszystkie ludzkie pragnienia to swego rodzaju iluzja.

Bez wątpienia na uwagę zasługuje muzyka, która w doskonały sposób buduje niepokojący nastrój. Skromna scenografia pozwala zwrócić uwagę widza na znaczenie słów wypowiadanych przez poszczególne postaci. Najważniejszym elementem teatralnego pokładu okazali się być jak zwykle aktorzy: wcielająca się w rolę Kataryny - Katarzyna Siergiej oraz Kapitan - Rafał Gąsowski.

Być może poczucie bycia błaznem na scenie życia nie jest zbyt optymistyczne, jednak warto popłynąć statkiem błaznów, aby nabrać dystansu do samego siebie.