Po południu celebrowane jest nabożeństwo wieczorne, poświęcone pamięci śmierci i zdjęcia z krzyża Jezusa Chrystusa. W jego trakcie czytane są trzy fragmenty Starego Testamentu. W pierwszym mowa jest o Mojżeszu, który modlił się do Boga za cały lud. Tak samo Jezus Chrystus jest Orędownikiem ludzi przed Bogiem. W drugim fragmencie zawarty jest opis pobłogosławienia przez Boga Hioba za jego cierpliwość w czasie cierpień. Trzeci fragment przepowiada niebywałe poniżenie Zbawiciela. Lekcja apostolska podkreśla, że na krzyżu ujawniła się Mądrość Boża, a ewangelia szczegółowo przedstawia śmierć Chrystusa na krzyżu.
Po ekteniach chór śpiewa sticherę "Ciebie, który odziewasz się w światłość, jak w szatę". Podczas śpiewu tej stichery kapłan okadza całun z wizerunkiem Chrystusa w grobie - płaszczanicę, przygotowany i leżący na ołtarzu. Po "Ojcze nasz" całun przy śpiewie wzruszających troparionów, z wielkim nabożeństwem jest wynoszony na środek świątyni. Następnie kapłan i wierni z bojaźnią Bożą i w skupieniu oddają mu pokłon i całują ikonę Chrystusa złożonego do grobu, której wizerunek znajduje się na całunie.
W Wielki Piątek obowiązuje szczególnie surowy post. Wszyscy powinni starać się powstrzymać od posiłków aż do wieczora, do oddania pokłonu całunowi z wizerunkiem Chrystusa.
Wieczorem lub w nocy sprawowana jest jutrznia Wielkiej Soboty, będąca symbolicznym obrzędem pogrzebu Chrystusa. Podczas śpiewu troparionów kapłan wychodzi z ołtarza przed płaszczanicę. Wierni stoją z zapalonymi świecami. Rozpoczyna się nadgrobny śpiew siedemnastej katyzmy psalmu 118, w którym autor przepowiedział w 175 wersetach zawarcie Nowego Przymierza z Bogiem z jego naczelnym nakazem - miłością i posłuszeństwem. Po każdym wierszu psalmu następuje krótki tekst wychwalający zmarłego i złożonego do grobu Zbawiciela.
Po katyzmie następuje kanon Wielkiej Soboty, utwór o podniosłym charakterze, pełen uczucia i bogaty w treści dogmatyczne. Jego ostatnia pieśń zawiera wzruszające słowa, z którymi Chrystus zwraca się do Matki Bożej – „Nie opłakuj Mnie Matko, widząc w grobie Syna (...) powstanę bowiem w chwale”.
Podczas śpiewu "Chwała na wysokościach Bogu" kapłan ponownie wychodzi z ołtarza, trzykrotnie okadza całun i przy dźwięku dzwonów rozpoczyna się uroczysta procesja z całunem wokół cerkwi. Procesja z płaszczanicą nawiązuje do tego, jak Józef z Nikodemem oddali ostatnią posługę Ukrzyżowanemu, zdjęli ciało z krzyża, owinęli w całun i złożyli do grobu. Oprócz tego, procesja symbolizuje zstąpienie Chrystusa duszą do piekła i zwycięstwo nad śmiercią. Ponieważ swą śmiercią Zbawiciel ponownie otworzył nam drzwi do raju, płaszczanica po procesji przynoszona jest pod otwarte królewskie wrota. Po procesji i złożeniu płaszczanicy na poprzednim miejscu - pośrodku cerkwi, czytana jest paremija mówiąca o suchych kościach, które ożyły, czyli o zmartwychwstaniu ciał. Po paremii czyta się lekcję apostolską, w której mowa jest o tym, że "Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha".
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?