Skit Odrynki. Uroczystości ku czci świętych Antoniego i Teodozjusza Kijowsko-Pieczerskich (zdjęcia, wideo)

Tradycyjne uroczystości ku czci świętych Antoniego i Teodozjusza Kijowsko-Pieczerskich miały miejsce w skicie, czyli prawosławnej pustelni, w Odrynkach. Głównej liturgii przewodził abp Jakub, prawosławny ordynariusz diecezji białostocko-gdańskiej.

Uroczystości ku czci świętych rozpoczęły się w poniedziałek, 14 września od całonocnego czuwania i odprawionej o godz. 22 panichidy nad grobem założyciela skitu archimandryty Gabriela.

Po uroczystej procesji wszyscy wierni mogli skorzystać z poczęstunku przygotowanego na terenie skitu przez okolicznych parafian.

Czytaj też: Pożegnanie ojca Gabriela. Archimandryta spoczął w swojej pustelni w Odrynkach

Czytaj też: Archimandryta Gabriel zdegradowany

Skit Odrynki

14 września 2005 roku zapadła decyzja o tym, że uroczysko Kudak za wsią Odrynki stanie się miejscem modlitwy i wyciszenia. Z kilku ewentualnych lokalizacji przyszłego Skitu wybór padł właśnie na to miejsce.

- Jak się później przekonaliśmy, nie był to przypadek -

pisał w 2015 roku archimandryta Gabriel. - Okazało się, że prawie pięćset lat wcześniej w tych okolicach miało miejsce cudowne objawienie ikony św. Antoniego Pieczerskiego. Po wiekach zapomnienia, chwalebne hymny ku czci świętego założyciela monastycyzmu ruskiego-Antoniego oraz jego ucznia - Teodozjusza, ponownie rozbrzmiewają na tym miejscu. Uświęcona przed wiekami modlitwą ziemia znów zraszana jest modlitewnymi łzami tysięcy wiernych, którzy u świętych Antoniego i Teodozjusza szukają pomocy i duchowego wytchnienia.

Św. Antoni urodził się w Lubeczu niedaleko Czernihowa w 983 roku. W czasie pielgrzymki po świętych miejscach prawosławnego Wchodu przyjął postrzyżyny mnisze na św. Górze Athos. Po kilku latach, w roku 1028, z błogosławieństwa ihumena monasteru, na którego decyzję wpłynęło cudowne objawienie, wrócił na Ruś, aby położyć podwaliny pod cały ruski monastycyzm. W Kijowie zamieszkał w małej pieczarze, w której wcześniej ćwiczył się duchowo kapłan Hilarion - późniejszy metropolita kijowski. Sława o uduchowionym pustelniku szybko rozeszła się po stolicy i wielu chciało wspólnie z nim prowadzić życie w modlitwie. Jego pierwszymi uczniami zostali Nikon i Teodozjusz. Kiedy liczba braci wzrosła do dwunastu, pod nadzorem Antoniego wydrążono pieczary, w których urządzono cerkiew, refektarz i cele dla mnichów. Nazwano je później Dalszymi Pieczarami. Po niedługim czasie św. Antoni powierzył kierownictwo monasterem św. Barlaamowi, a sam wykopał sobie nową pieczarę, która dała początek Bliższym Pieczarom.

Jeszcze za życia św. Antoniego ihumenem monasteru został pochodzący z Kurska Teodozjusz. Kiedy liczba braci wzrosła do stu, z błogosławieństwa abby Antoniego, na pobliskim wzgórzu wybudowano drewnianą cerkiew poświęconą Zaśnięciu Bogarodzicy, a wokół niej cele dla mnichów i inne budynki. Monaster zorganizowano na wzór konstantynopolitańskiego monasteru Studion. Była to wspólnota cenobityczna, gdzie wszyscy bracia mieszkali razem, razem modlili się, jedli i pracowali. Teodozjusz był dla wszystkich jak kochający ojciec. Duchową miłością otaczał nie tylko braci monasteru ale także chorych, biednych i więźniów, którym co sobotę posyłał z monasteru cały wóz chleba. Pod duchową opieką świętych Antoniego i Teodozjusza Pieczerskich świętości dostąpiło wielu mnichów, których nienaruszone przez czas ciała spoczywają do dziś w dawnych pieczarach.

Monaster Pieczerski stał się wzorcem dla wielu monasterów Rusi. Zgodnie z tradycją również Monaster Supraski założony został przez mnichów z Ławry Pieczerskiej. Te dwie niezwykłe okoliczności-objawienie ikony św. Antoniego Pieczerskiego w Odrynkach oraz duchowe źródła Monasteru Supraskiego (w którym o. Gabriel zaczynał swoją drogę monastyczną i którego przez dziesięć lat był przełożonym) zaowocowały powstaniem tego niezwykłego miejsca - Skitu świętych Antoniego i Teodozjusza Kijowsko Pieczerskich w Odrynkach.