Rozłam w PiS. Kaczyści vs. ziobryści

Rozłam i jedność - to najczęściej powtarzane słowa przez bohaterów kolejnego rozdziału niekończącej się opowieści o konflikcie pomiędzy "ziobrystami" i "kaczystami". Jednak wciąż nie wiadomo, jakie treści kryją się za tymi słowami. Najprawdopodobniej co innego mają na myśli "ziobryści", a co innego "kaczyści", kiedy powtarzają jak mantrę: rozłam, jedność.

Chociaż obie strony tego konfliktu budzą we mnie jednakowe uczucia, dla których określenie "chłodne" byłoby chyba najłagodniejsze, to kibicuję "ziobrystom". Bo za ich sprawą dokona się wreszcie to, co wydawało się niemożliwe: PiS przestanie być monolitem, a jedynowładztwo prezesa raczej nie będzie trwało dożywotnio.
Przy każdym rozwiązaniu tej sprawy, Prawo i Sprawiedliwość dużo straci. Ziobro i jego drużyna odejdą z partii - osłabią tym samym sejmową opozycję. Bo chociaż pozostaną wrogami koalicji rządowej, to jednak można mieć nadzieję, że kierowani osobistymi urazami, w myśl zasady "na złość babci uszy odmrożę" nie zawsze zagłosują tak samo, jak partia-matka. Zemsta jest rozkoszą bogów, a stronnicy Ziobry, którzy opuszczą klub parlamentarny PiS-u będą mieli za co się mścić. Dawno bowiem polska scena polityczna nie widziała tak bezwzględnego i brutalnego przeczołgiwania buntowników.

Jeżeli klub PiS-u pozostanie w stanie nienaruszonym, to atmosfera w nim będzie straszna. Nawet ludzie, którzy przez lata poddawali się bez szemrania woli prezesa, nie będą w stanie wymazać z pamięci upokorzeń, których im dzisiaj nie szczędzi. Raz wyprostowanego karku nie można zbyt łatwo zgiąć z powrotem.

Tak więc oba warianty zakończenia tej opery mydlanej z mojego punktu widzenia są nienajgorsze. Wiem, że jakieś 30 procent narodu ma teraz wielki dylemat: po czyjej stronie się opowiedzieć. Mnie jest wszystko jedno, na szczęście. Chociaż chyba wolę starego Prezesa. Ten polityk naprawdę mnie rozbawił, kiedy użył słowa "kompromis" zamiast "kompromitacja".