Rok 2016 - rokiem Inki Danuty Siedzikówny. Tak uchwalili radni

W poniedziałek radni miejscy jednogłośnie ogłosili rok 2016 - rokiem Danuty Siedzikówny „Inki”. To sanitariuszka 5. Wileńskiej Brygady AK. Jej szczątki odnaleziono we wrześniu 2014 roku. W marcu je zidentyfikowano. W 2016 roku mija 70. rocznica jej zamordowania. Czy decyzja radnych jest dla Pana ważna?

Marcin Zwolski: Cieszy mnie, że ta postać została doceniona. „Inka” stała się dziś symbolem Żołnierzy Wyklętych, którzy po wojnie walczyli z narzuconym Polsce reżimem komunistycznym, chociaż była sanitariuszką, nie walczyła z bronią w ręku. Została rozstrzelana 28 sierpnia 1946 roku w gdańskim więzieniu, a pochodziła przecież z naszego regionu.

To niejedyna inicjatywa. W Białymstoku, w ramach budżetu obywatelskiego, ma też powstać pomnik Danuty Siedzikówny.

Cieszy, że jest duże zainteresowanie życiem Danuty Siedzikówny. Ta postać weszła do naszej popkultury. Jej wizerunek pojawia się na koszulkach. Powstają przedstawienia, piosenki, książki o dzielnej sanitariuszce. Dobrze, że w Białymstoku „Inka” jej przypominana. Takie wzorce zawsze są niezbędne.

No właśnie, co takiego było w tej dziewczynie, że dzisiaj cieszy się ona aż taką sympatią? Że stała się obiektem fascynacji młodzieży.

To prawda. „Inka” zginęła z patriotycznymi słowami na ustach. Przed śmiercią napisała: Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba. Chyba dlatego w ostatnich latach stała się dla młodych ludzi symbolem. Jej niezłomna postawa jest wzorem miłości do ojczyzny, poświęcenia, bohaterskiej odwagi. I co ważne, te ideały trafiają do młodzieży.

Jednak temat Żołnierzy Wyklętych w naszym regionie nadal budzi kontrowersje. Pojawiają się głosy, że ich działania nie są tak jednoznaczne.

Problemem jest to, że często próbujemy pewną grupę identyfikować z pojedynczymi osobami. W każdej społeczności nie brakuje ludzi lepszych czy gorszych. Także wśród Żołnierzy Wyklętych były osoby, które nie są teraz godne naśladowania.