Remigiusz Mróz – Szepty spoza nicości. Poćwiartowali ciało nazisty

Seweryn Zaorski jest tu samotnym ojcem, i nie ma co ukrywać, postacią niemal idealną. To, że lubi robić sekcje zwłok, sekatorem ogrodowym rozcinać żebra, to przecież tylko świadectwo profesjonalizmu i znajomości ludzkiej anatomii. Bo usmaży też naleśniki, wymyśli na poczekaniu kolejny żart i jest po prostu super tatą. Można się wzruszyć, prawie tak jak przy oglądaniu pamiętnego filmu z Bogusławem Lindą. Szczególnie, że osoby pamiętające poprzednią część cyklu, wiedzą, że żona Zaorskiego to raczej „zła kobieta była”. A jego ideałem jest zamężna policjantka. I mamy ambaras, bo obydwoje lgną do siebie.

A zaczną się przyciągać ponownie za sprawą bandy neonazistów ogarniętych nie tylko ideami supremacji białej rasy, niszczeniem „światowego żydostwa”, ale też legendą o ukrytym złocie i praktykami okultystycznymi. A wszystko to, jak zwykle u Remigiusza Mroza, osadzone w prawdziwych lub zbliżonych do prawdy odniesieniach do polskiego klimatu politycznego. Przepychanki między policją i ABW, szukanie wśród narodowców elektoratu – Mróz dyskretnie przypomina, że chociaż stwarza całkowicie fikcyjne światy wymyślnych zbrodni i wendett, to jednak wie, co w kraju piszczy.

Kto lubi rozliczne zwroty akcji i odrobinę zakazanego romansu, lektury książki „Szepty spoza nicości” nie pożałuje. Tylko jedna uwaga. Zakończenie zwiastuje, że będzie kolejny tom. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości.