Pomerian: Mała, puchata kuleczka

Szpice często rodzą się przez cesarskie cięcie. W miocie jest ich od jednego do czterech, większa liczba szczeniąt to rzadkość. Dorosłe osiągają wysokość około 20 cm, a ich waga mieści się w przedziale 1,8-3,5 kg.

Rasa z historią

Szpice są potomkami "psów torfowych" (Torfhund) z epoki kamiennej, "canis familiaris palustris Ruthimeyer" oraz póżniejszych "szpiców osady palowej" (Pfahlbau). Są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach niebędących niemieckojęzycznymi szpice miniaturowe znane są jako pomeraniany.

Jedna z teorii pochodzenia tej rasy mówi , że na południowo-zachodnie wybrzeże Bałtyku pomeraniany przybyły ze Skandynawii. Nazwa rasy oznacza psa z Pomorza, na które psy te przywędrowały z woźnicami

Szpicami miniaturowymi zainteresowałam się około pięć lat temu, kiedy zdecydowałam się profesjonalnie zająć wystawianiem psów na wystawie - mówi Marta Jędrzejczyk, założycielka hodowli Vintoyra. - Wówczas szukałam psa, który byłby alternatywą dla pospolitego już obecnie yorkshire teriera. Interesowal mnie piesek mały, kompaktowy, równie efektowny jak york.

Padło na pomeraniana (szpica miniaturowego - w Polsce nazwy te są używane zamiennie).
- Po analizie bardzo ubogiej literatury na temat rasy zdecydowałam się na zakup psa - opowiada. - Teraz wiem, że był to zakup trafiony.

Szpic miniaturowy, to pies praktycznie dla każdego. Jest wierny. Nie ma tendencji do ucieczek. Pilnuje się domu, a dobrze wychowany potrafi dostarczyć wielu miłych chwil.

- Pomeranian ujmuje swoją urodą i wykorzystuje ją, żeby na swój sposób "terroryzować" właściciela, który często ulega i rozpuszcza go do granic możliwości - mówi Marta Jędrzejczyk. - Pomeraniany lubią ruch, ale nie należy ich forsować. W upalne dni trzeba uważać, aby nie przegrzały się.

Szpic miniaturowy sprawdza się zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku. Nie jest wybredny jeśli chodzi o żywienie, ale rasa ta dość często cierpi na tzw. zespół nadwrażliwego jelita. Rozpieszczone przez właścicieli pomeraniany potrafią być bardzo wybredne.
Pomeranian to z pewnością pies jednego właściciela.

- Upodoba sobie jednego członka rodziny i jest w stanie skoczyć za nim w ogień - mówi pani Marta.
Nie jest to jednak pies przeznaczony dla rodziny z bardzo małymi dziećmi.

- Ze względu na delikatną strukturę psa małe dzieci mogą zrobić mu krzywdę - ostrzega hodowczyni. - Nie jest to również pies dla alergików.
Szpice miniaturowe doskonale współżyją pod jednym dachem z innymi zwierzętami. Żyją w zgodzie nie tylko z kotami, ale i z dużo większymi psami, jak np. samoyedy czy alaskan malamuty.
Pomeraniany to szpice stróżujące, są zatem bardzo czujne i potrafią być bardzo szczekliwe.

- Szczególnie w większej grupie przekrzykują się jeden przez drugiego - zauważa Marta Jędrzejczyk. - Dlatego pod tym względem rasa ta może być dla niektórych osób męcząca.
Jeśli chodzi o pielęgnację, nie jest ona tak skomplikowana i absorbująca, jakby się mogło na pierwszy rzut oka wydawać. Pomeraniana należy regularnie szczotkować (raz w tygodniu), a w okresie linienia częściej. Psy wystawowe dodatkowo należy kąpać częściej niż te, które wiodą żywot psów kanapowych.

- Pomeraniana trzeba dokładnie wyczesywać, od skóry a nie powierzchownie, ponieważ nieprawidłowo wyczesany włos filcuje się i kołtuni, szczególnie w okolicach uszu, pod brzuchem i pod pachami - przypomina Jędrzejczyk. - Oprócz tego pomeranianowi służą rutynowe zabiegi pielegnacyjne, jak przy każdej rasie - przycinanie pazurków czy przemywanie oczu.

Pomeraniany wystawowe są strzyżone - nie są to jednak wymyślne fryzury, jak u pudli. Chodzi bardziej o nadanie psu kształtu kuli, uszom mniejszego i nieco zaokrąglonego kształtu. Pomeraniany poddawane są przed wystawą wielu zabiegom pielęgnacyjny, które mają sprawić, że pies będzie wyglądał jak mała puszysta kula.

Szpice miniaturowe są rasą stosunkowo łatwą w hodowli. Jednak ze względu na bardzo mały rozmiar suczki miewają problemy z porodem. Wiele rodzi przez cesarskie cięcie.
W miocie przychodzi na świat od jednego do czterech pomeranianów (najczęściej), ale zdarzają się też mioty pięciu a nawet siedmiu szczeniąt - są to jednak sporadyczne przypadki.