Paweł Małaszyński dzieciństwo spędził na wielkiej budowie!

Sylwetka

Sylwetka

Paweł Małaszyński urodził się 26 czerwca 1976 w Szczecinku. Mając 6 lat, przyjechał do Białegostoku. Tu uczył się w szkole podstawowej i liceum. Potem wyjechał na studia do Wrocławia. Jego filmowy debiut to rola Marcina Kruka w filmie "Świadek Koronny". Grał też w tak znanych serialach jak: "Magda M." czy "Oficerowie".

Kurier Poranny: Już chyba wszyscy mieszkańcy osiedla wiedzą, że tutaj mieszkałeś. Kiedy zaczęła się Twoja przygoda ze Słonecznym Stokiem?

Paweł Małaszyński: Wszystko zaczęło się w 1982 roku, kiedy wraz z rodziną zamieszkaliśmy w jednym z bloków na Stromej. Słoneczny Stok to było wtedy młode osiedle. Zresztą tak jak i ja. Miałem dokładnie 6 lat.

Jak wspominasz tamte czasy?

- No cóż, poszedłem do pierwszej klasy w niedawno wybudowanej Szkole Podstawowej nr 36. Byłem jednym z 2,5 tys. uczniów! Do szkoły chodziło się na trzy zmiany. Pamiętam, że często kończyłem lekcje około godz. 20, czyli już po dobranocce. Z okresu szkolnego najbardziej zapadło mi jednak w pamięci odsłonięcie pomnika Władysława Gomułki przed szkołą. Zresztą jeszcze do dziś widoczne są fundamenty...

Byłeś dobrym uczniem?

- Byłem raczej z tych sprawiających kłopoty wychowawcze. U nas w szkole były takie czerwone tarcze, które się nosiło na piersi za dobre zachowanie. Jakoś tak się złożyło, że nigdy nie dostąpiłem takiego zaszczytu.

A poza szkołą...

- Jak się tak zastanowić, to chyba trzeba przyznać, że najwięcej czasu spędzało się w szkole. Nie było tak naprawdę jakiegoś konkretnego miejsca, gdzie można by się spotykać. Razem z kolegami z sąsiednich bloków urządzaliśmy wyprawy na tereny budów. A czego jak czego, ale tych ostatnich to na Słonecznym nie brakowało. Braliśmy więc jakieś kije i bawiliśmy się w wojnę. Robiliśmy podchody, kryliśmy się w zbudowanych z pustaków "bunkrach". Do dziś mam z kolegami z tamtych czasów bardzo dobry kontakt. Kiedy przyjeżdżam do Białegostoku, to staram się z nimi spotykać. Takie przyjaźnie z podwórka mogą przetrwać nawet całe życie.

Pamiętasz, jak się rozbudowywało osiedle?

- No pewnie! Kiedy tu zamieszkałem, niedaleko naszych bloków rósł las. Byłem świadkiem, jak z roku na rok powstawało tam coraz więcej bloków. Bardziej zapadły mi jednak w pamięć takie różne scenki z życia codziennego. Pamiętam na przykład, jak mama musiała w nocy stać w kolejce po papier toaletowy i jak wymieniła się z koleżanką. Raz jedna stała po trzy godziny, raz druga i tak mijała cała noc. Zresztą w dzień sam stałem. Dostawało się za to od dorosłych oranżadę. Przypomina mi się też picie jodu po wybuchu w Czarnobylu i zbieranie pieniędzy, żeby wpłacić na książeczkę SKO. Zimą zjeżdżało się na sankach z pobliskiej górki. Wszyscy nazywali ją Łysą. Nikt nie wiedział właściwie, dlaczego...

Dziś jesteś znanym aktorem. Czy już w czasach mieszkania na Słonecznym Stoku objawił się Twój talent? Może jakieś występy na apelach, szkolny teatrzyk?

- O nie, nie. Dla mnie wystąpienie na takim apelu to byłaby kompletna kicha. Nie miałem na szczęście żadnych tego typu doświadczeń. Z tym aktorstwem to było tak, że skończyłem liceum i stwierdziłem, że chcę być aktorem. Oczywiście taka myśl już wcześniej przechodziła mi przez głowę, ale dopiero wtedy zacząłem myśleć o tym poważnie. Zresztą początki nie były łatwe. Do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu dostałem się dopiero za trzecim razem!

Dziękuję za rozmowę.