Oto dziesięciu białostoczan 100-lecia. Wybrała ich kapituła z galerii sław miasta [GRAFIKI]

Ryszard Kaczorowski

Ryszard Kaczorowski (ur. w 1919 r. w Białymstoku - zm. w 2010 r. w Smoleńsku). Młodość Ryszarda Kaczorowskiego związana była przede wszystkim z harcerstwem. W 1939r. został powołany na stanowisko komendanta Pogotowia Harcerskiego. Po zajęciu Białegostoku we wrześniu 1939 przez Armię Czerwoną rozpoczął działalność w tajnym hufcu harcerskim, a następnie wstąpił do Szarych Szeregów. W kwietniu 1940 roku został aresztowany przez NKWD roku i przewieziony do Mińska , gdzie odbył się proces .Ryszard Kaczorowski została skazany na karę śmierci , którą w rezultacie złagodzono na 10 lat łagrów nad Kołymą. Po wybuchu wojny niemiecko- radzieckiej i wyniku amnestii został skierowany do formującej się w ZSRR Armii polskiej. Jako żołnierz 3. Dywizji Strzelców Karpackich II Korpusu brał udział w walkach pod Monte Cassino, a następnie przeszedł cała kampanię włoską. Po wojnie osiadł w Wielkiej Brytanii, gdzie ponownie związał się z harcerstwem, stawiając sobie za cel reaktywacje ZHP wśród młodzieży polonijnej rozrzuconej po całym świecie. W 1982 został członkiem Rady Narodowej , a w latach 1986-89 pełnił funkcje ministra do spraw krajowych w emigracyjnym rządzie na wychodźstwie. Był też sekretarzem Funduszu Pomocy Krajowi i Funduszu Pomocy Kulturze Polskiej., co wiązało się z koordynacją pomocy zdelegalizowanej w czasie stanu wojennego „Solidarności”. 19 lipca 1989 roku Ryszard Kaczorowski objął stanowisko prezydenta RP na obczyźnie. 22.12.1990r. Ryszard Kaczorowski przekazał na ręce pierwszego demokratycznie wybranego prezydenta Lecha Wałęsy insygnia władzy prezydenckiej RP na wychodźstwie. Ryszard Kaczorowski często odwiedzał swoje rodzinne miasto, został również honorowym obywatelem Białegostoku. Zginął w katastrofie smoleńskiej 10.04.2010r.

29Andrzej Kaliciński (ur. w 1922 r. w Granicy - zm. w 2002 r. w Studziankach) - lekarz. W czasie II wojny światowej wstąpił do ZAZ, następnie walczył w Armii Krajowej. Służył w oddziale leśnym „Głuszec”, był dowódcą Oddziału Ochrony Tajnej Radiostacji. Po wojnie ukończył studia medyczne w Gdańsku, specjalizując się w kardiologii. Uzyskiwał kolejno stopnie naukowe doktora i w 1968 doktora habilitowanego nauk medycznych, zaś w 1974 profesora. Pracował krótko na Śląsku, po czym przeniósł się w 1953 na Akademię Medyczną w Białymstoku, gdzie przez wiele lat był wykładowcą. Pełnił też funkcję kierownika Kliniki Kardiologii, a w kadencji 1990-1993 rektora tej uczelni. Był członkiem władz Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. W 1980 zakładał na AMB zakładową organizację „Solidarności”. Z ramienia Komitetu Obywatelskiego od 1989 do 1991 sprawował mandat senatora I kadencji. Współtworzył ustawę o zawodzie lekarza, broniąc zasady tajemnicy lekarskiej oraz ustawę kombatancką.