OiFP. Marta Gardolińska poprowadziła orkiestrę opery i filharmonii podlaskiej. Koncert na trąbkę zagrał Gary Guthman (zdjęcia, wideo)

Chociaż kompozytorami byli sami mężczyźni, ten wieczór w filharmonii przy Podleśnej upłynął pod batutą kobiety. Siły i energii młodej dyrygentki, która w 2016 r. otrzymała wyróżnienie i specjalną nagrodę od Orkiestry Opery i Filharmonii i Podlaskiej podczas VI Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Dyrygentów im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku.

Marta Gardolińska, bo niej mowa, od tego czasu zdobyła między innymi stypendium fundacji Marin Alsop „Taki Concordia Conducting Fellowship”, promującej najlepsze kobiety dyrygentki. Wieczór rozpoczęła lekko, od napisanej przez samego Dymitra Szostakowicza aranżacji amerykańskiego przeboju "Tea For Two". Orkiestr a pod jej batutą zabrzmiała niezwykle lekko, w wykonanie wdarł się nawet momentami iście swingowy groove.

Kiedy na przodzie sceny stanął Gary Guthman, wydawało się, że sala filharmonii zamieniła się w obszerną salę kinową, choć akurat w wypadku tej muzyki, lepiej byłoby użyć określenia - salę teatru. Bo choć "I Koncert na trąbkę" samego Guthmana jakoś szczególnie nie grzeszył oryginalnością, połączenie najróżniejszych stylistyk, zabawa brzmieniem a to trąbki, a to znów lirycznie łkającego fluegelhormu, to muzyka ta przypominała jako żywo solidne amerykańskie produkcje filmowe z czasów, kiedy sam Guthman uczył się dopiero czytać i pisać, czyli z połowy lat 50. XX wieku. Nienaganna intonacja, zabawa barwą i możliwościami interpretacyjnymi tego kojarzonego od lat także z jazzem instrumentu cieszyły ucho, a że w tej sali przed laty premierę miała suita "Tykocin" Włodka Pawlika, wręcz oczami szukało się tego charyzmatycznego pianisty. Ale i bez fortepianu Gary Guthman komponując swój koncert, zawarł mnóstwo orkiestrowych barw i smaczków. Zagrał też solo jeden tylko bis, publiczność chyba liczyła na nieco więcej.

Po przerwie, w nieco zmienionym, ale obszernym składzie, z kilkoma perkusjonistami, organistką, harfistką nasi filharmonicy prowadzeni przez Martę Gardolińską zmierzyli się z "Planetami" Gustava Holsta. Młoda dyrygentka zaproponowała bardzo dynamiczną interpretację przebojowego, i również często wykorzystywanego fragmentami w filmach, materiału. Świetnie zinstrumentowana suita daje szansę na zaistnienie praktycznie każdemu muzykowi. Ale też wymaga od nich poświęcenia, a w partiach blachy, choć też i wszystkich innych, idealnego zestrojenia. W finale zadanie było jeszcze trudniejsze, bo przygotowująca chór Violetta Bielecka musiała z grupą chórzystek, zza zamkniętych drzwi idealnie wpasować się w nuty "Neptuna". Pomogła kamera, transmitująca ruchy dyrygentki (bez batuty!) na korytarz. Brzmienie głosów pań uzupełniających przebogate brzmienie orkiestry było wyjątkowo dramatyczne, ale i wzruszające.

Publiczność bez zbędnego ociągania postanowiła Martę Gardolińską pożegnać owacją na stojąco. W końcu nasza orkiestra doceniła ją prawie cztery lata wcześniej. Jej podziękowanie, w postaci poprowadzenia koncertu, musiało się podobać, także od strony wizualnej. Gracji i precyzji ruchów jaki dopingowała naszych muzyków do jeszcze bardziej wytężonej pracy.