Oby Aleja Niezłomnych nie dzieliła

To mógłby być taki Panteon bohaterów. Otwartą sprawą pozostaje, czy tylko białostockich, podlaskich czy może także ogólnopolskich.

Osobiście jestem za tym pierwszym, bo lokalnej historii zawsze za mało. Co więcej, wśród mieszkańców jest głód jej poznania. Pokazała to chociażby sierpniowa inscenizacja Bitwy Białostockiej z 1920 roku. Została zrobiona z głową. I tak samo powinno być z aleją Niezłomnych. Ona przede wszystkim powinna łączyć a nie dzielić. Warto przekonywać do niej tych nieprzekonanych, bo niezłomność dla różnych środowisk ma wiele odcieni. Jeśli faktycznie ma to być Panteon, to warto, by zrodził się z potrzeby konsensusu.

Nie będzie to łatwe - bo jak pokazują ostatnie lata - białostoccy politycy i samorządowcy potrafią kłócić się zawzięcie o patronów ulic. Emocje sięgały zenitu zwłaszcza wtedy, gdy nad proponowaną nazwą swój cień rzucała nie tylko historia, ale autorstwo pomysłu. Tutaj zapalczywości i nieustępliwości było najwięcej. Jak choćby wtedy, gdy ówczesna większość proprezydencka w radzie nie chciała zgodzić się na propozycję radnej ubiegłej kadencji Janiny Czyżewskiej, by przesmykowi między Nowym Światem a Częstochowską na wysokości kina Pokój patronował Borys Kaufman. A przecież to jedyny rodowity białostoczan, który zdobył Oskara. I w odróżnieniu od swoich dwóch braci, propagatorów leninizmu, wielki patriota.

Takich kłótni było wiele. Ostatnio w sprawie nadania ulicy na Bojarach imienia Nory Ney. Zacietrzewienie w dyskusjach jest tak wielkie, że czasami aż trzeba łapać się za głowę po wymianie argumentów. Jeśli podobne sceny mają stać u podwalin aktu założycielskiego Alei Niezłomnych i Niedocenionych, to może najpierw warto ugryźć się w język. Przy tym pomyśle jak najszybciej należy zapomnieć o dyktacie siły będącej pokłosiem samorządowej arytmetyki w radzie miasta. Bo w przeciwnym razie ciekawą inicjatywę pogrzebiemy klasycznym, białostockim targiem.