O gęsiach i przemianie w drodze do Damaszku

Prof. Piotr Jaranowski, astrofizyk z Uniwersytetu w Białymstoku, jednym tchem był wymieniany razem z tysiącem badaczy z całego świata, którzy przyczynili się do obserwacji fal grawitacyjnych. Jego koleżanki, prof. Izabela Święcicka z instytutu biologii i i dr Agnieszka Wilczewska z instytutu chemii uzyskały ochronę patentową swojego wynalazku opracowanego przy współpracy prof. Haliny Car i dr Katarzyny Niemirowicz z Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Separacja mikroorganizmów za pomocą nanocząsteczek magnetycznych ma pomóc w uzdatnianiu wody. Z kolei Piotr Guzowski z wydziału historyczno-socjologicznego UwB otrzymał 1 217 400 zł na swoje badania. Grant zdobył w konkursie Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki.

Powyższe przykłady dowodzą, że białostoczanie nie gęsi i swoją naukę mają. Co nie było takie oczywiste, bo w masowym odbiorze (także w kraju) nauka białostocka jest postrzegana przez pryzmat osiągnięcia sprzed 29 lat zespołu prof. Mariana Szamatowicza - ojca polskiego in vitro. A przecież od tamtego czasu wiele wody w Białej upłynęło. I trochę jednak tych sukcesów było. Tyle że zazwyczaj mówiono o nich w akademickim środowisku. Dobrze, że teraz coraz więcej ich wypływa na światło dzienne. Pora, by poznała je reszta Polski - także ta mniej naukowa.

Podobnie jest z dokumentami skrywanymi w teczkach, a które powinny swoje poczesne miejsce znaleźć - w komplecie - w Instytucie Pamięci Narodowej. Tak jak w sprawie „Bolka”. Czy coś się zmieni w dotychczasowej wiedzy na ten temat? A jeśli tak, czy stanie się przyczynkiem do krytyki współczesnej historii Polski, a może pisania jej od nowa? Niech każdy z Państwa sam to osądzi. Ja ze swej strony mogę jedynie dodać, że bez przemiany w drodze do Damaszku nie byłoby Pawła z Tarsu, zwanego wcześniej Szawłem. I pierwszego po 1989 roku Honorowego Obywatela Białegostoku też.