Michalina Wisłocka – Autobiografia

Dziś pisanie pamiętnika, czy dziennika odchodzi do lamusa. Miejsce sztambuchów pełnych sekretów zajęły fora wpisy na facebooku, całkowicie odzierające ich autorów z prywatności, a przy tym dostępne niemal dla każdego. Nie ma w nich tajemnicy, szukania sekretnego powiernika. Czy to oznacza, że przed wojną było lepiej? Michalina Wisłocka zdaje się być osobą, która miała szczęśliwe dzieciństwo. Ciekawa świata i zdolna dziewczynka wcześnie zaczęła prowadzić regularne zapiski. Ba, miała nawet szczęście, że nie spłonęły ani nie zaginęły wraz z wojenną zawieruchą. W książce znalazło się miejsce na fotokopie kilku stroniczek zapisanych dziecięcym pismem.

Po latach zagłębiając się w swoje pisanie 13-latki stwierdza, że rodzice starali się jej zaszczepić gruntowne wykształcenie,ale te miłość do książek, teatru, przyrody i Polski. Nauczyli czym jest honor, raz dane słowo, pokazali, że warto mieć ambicję. I nie ma to nic wspólnego z dzisiejszym hurra patriotyzmem – po prostu – Michalina Wisłocka nie była, jak sądzili twardogłowi komuniści – seks skandalistką tylko kobietą mądrą i odważną. Miała też szacunek dla innych ludzi pióra. Już tworząc „Sztukę kochania” sfotografowała na kiermaszu książki Gustawa Morcinka i dużą odbitkę przesłała znanemu śląskiemu pisarzowi i więźniowi Oświęcimia (dzisiaj należy pisać Auschwitz). W zamian dostała książkę z autografem a pisarz powiesił sobie swój portret w gabinecie, co uwiecznił jeden z filmów dokumentalnych o Morcinku.

Tak jak dziś i przed wojną były rodziny bogate i biedne, ludzie mniej i bardziej szczęśliwi. Zabiegani i zapracowani możemy wraz z Wisłocką przenieść się w jej szczenięce lata i na chwilę oderwać od codzienności.