Krążek otwiera niemal rockowa ballada w klimacie "All Along The Watchtower" "Autorsong". Cały zespół daje ognia, Gałązka wzorem Dylana próbuje nawet grać na harmonijce. I co tu ukrywać, zaciekawia i każe sprawdzić, co będzie dalej.
"Pełnie Księżyca" to chyba jedno z najbardziej osobistych wyznań. Utrzymane w klimacie miejskiego folku wyznania "to jest wieczna gorączka, nieskończonych wariatów, niespełnionych do końca". Podobnie śpiewał kiedyś sam Włodzimierz Wysocki. Na gitarze elektrycznej gra też Tymon Tymański, ale wydaje się, że odrobina instrumentów klawiszowych w zupełności by wystarczyła.
Kiedy Gałązka intonuje "Nie uciekaj mi w sen" wydaje się, że aranżujący płytę Tymański zabawił się razem z autorem tworząc coś na kształt polskiego "My Way" i to w sinatrowskiej wersji. A sam Gałązka odwołując się do Steda śpiewa "jaskrawość we mnie wiecznie drga". A klarnet basowy uwodzicielsko mruczy.
"Tyle tobie ile nam" to z jednej strony jakby nawiązanie do pieśni Stachury o dwóch teatrach, a z drugiej eteryczny, rockowy song, w którym jest miejsce i na psychodelizującą gitarę i na wiolonczelę.
"Mergaite", czyli dziewczyna to łagodna opowieść o miłości. Bo, jak zauważa Gałązka za Malcolmem Lowry'm - "Nie można żyć bez miłości". I znów wiolonczela z gitarą tworzą znakomity, a przy tym nie pozbawiony dramatyzmu duet.
Marek Gałązka z pewnością nie raz przysłuchiwał się twórczości Lou Reeda. I właśnie odrobina klimatu z "Walk On The Wild Side" pojawia się zupełnie od niechcenia w "Drodze na miłość". Czyżby to była płyta dla muzycznych i literackich erudytów? Kto wie.
"Dworcowa ballada" to niemal klasyk piosenki poetyckiej, autorskiej - czy jak zwał, tak zwał. Tak czy inaczej - jest w tym utworze magia, jakiej oczekuje się od kompozycji... Starego Dobrego Małżeństwa. Bardzo piękna opowieść z pociągiem w tle.
"Świt - nie uciekniesz mi w sen" to kolejny pomysł na postdylanowską apokalipsę. I Ryszard Tymański i sam Gałązka doskonale znają klasyczne rockowe patenty i mimo, że nie używają przesterowanych gitar, jest w tej pieśni pazur.
Ale nic nie może wiecznie trwać. Gałązka znów sięga po harmonijkę i z miejsca psuje nastrój - właściwie w tym momencie chciałoby się wyrzucić płytę z odtwarzacza, ale spróbujmy dotrwać do końca.
I oto pojawia się "Skrzydlaty wilk". Jakiż piękny nastrój wytwarza klarnet basowy, a oszczędna i niepokojąca aranżacja nadają pieśni szlachetności.
"Twierdza" to chyba najbardziej rockowa w zamyśle piosenka. I mimo wyznania "moja piosenka akt schronienia" właśnie aranżacyjnie kojarzy się ze Sztywnym palem Azji i innymi produkcjami harcerskiego rocka. Niepotrzebne to wygibasy i tyle.
Na szczęście Gałazka szybko wraca do folku, a w tym gatunku pływa jak ryba w wodzie. A i inspirowany poezją Stachury tekst "No se puede vivir sin amar" jest jednym z najlepszych utworów na płycie. Takim, który grając na koniec koncertu, można zachęcić ludzi do wspólnego, bynajmniej nie prostackiego, śpiewania.
Płyta wydana w formie mini książeczki, z twardą okładką zawiera wszystkie teksty przyozdobione grafikami białoruskiej artystki - Walentyny Szoba. Tak piękne wydanie wsparł Norweski Mechanizm Finansowy i Euroregion Niemen. Że też jeszcze wdowa po wielkim polskim piosenkarzu nie pozwała ich do sądu... Szukajcie płyty w internecie i koniecznie pójdźcie na koncert Marka Gałązki. "Autorsong" to w pełni autorska, dojrzała i różnorodna twórczość, która odkrywa w słuchaczach pokłady wrażliwości. Czasem takie kilkudziesięciominutowe katharsis bywa potrzebne.
Czytaj e-wydanie »Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
