Mały chomik, dużo radości

Nazwa tego gryzonia pochodzi od regionu w Chinach, gdzie zastał odkryty - Dżungarii. Chomik dżungarski na wolności zamieszkuje, oprócz niektórych regionów w Chinach, również stepy i tundry Syberii Zachodniej na terenie Rosji i Kazachstanu. W warunkach domowych nie możemy zaobserwować jednej z charakterystycznych cech tego chomika - zimą, kiedy zdobycie pożywienia staje się niemożliwe, zapada on w sen zimowy (hibernację). A latem, kiedy jest zbyt upalnie, w sen letni (estywację).

Chomik dżungarski jest mniejszy od chomika syryjskiego. Długość jego ciała wynosi maksymalnie dziewięć centymetrów, a waga to zaledwie 30-40 g. Jednak, kiedy już decydujemy się na sprawienie sobie takiego pupila, pamiętajmy, że chociaż malutki, to jest bardzo ruchliwy i potrzebuje trochę przestrzeni do zabawy. Dlatego nie można trzymać go w małym, ciasnym terrarium czy klatce. Tym bardziej że chomiki dżungarskie, w odróżnieniu od syryjskich, bardzo dobrze czują się w towarzystwie innych przedstawicieli swojego gatunku.

Chomiki są bardzo ciekawskie i skore do niekończących się zabaw, więc klatka powinna być piętrowa z dużą liczbą gadżetów (drabinki, rury, kołowrotek, huśtawka). Jeśli wybierzemy akwarium, to ze względu na mniejszą przewiewność powinno być nieco większe i odpowiednio zabezpieczone przed ucieczką naszego chomiczka. Niezbędnym wyposażeniem jest poidełko, miseczka, domek (kryjówka), toaleta (mały słoiczek), gałązki na przykład z drzewa owocowego, aby gryzoń mógł ścierać siekacze, trociny na podłoże i materiał do budowy legowiska - na przykład sianko.

Bardzo ważne jest utrzymanie czystości w klatce. Codziennie wymieniamy ściółkę tam, gdzie chomiczek się załatwia, wyrzucamy resztki pokarmu, kontrolujemy stan legowiska i ewentualnie sprzątamy.
Raz na tydzień wymieniamy całe podłoże, kuwetę, domek i całe wyposażenie klatki myjemy gorącą wodą, wymieniamy ściółkę w legowisku zostawiając niewielką część zgromadzonych przez chomika zapasów.

Chomika dżungarskiego można oswoić - pod warunkiem, że zna się jego przyzwyczajenia i niezbyt gwałtownie próbuje się ingerować w jego życie.

Żeby chomik przyzwyczaił się do zapachu właściciela, trzeba mu podawać jedzenie z dłoni, z czasem przytrzymując je nieco dłużej. Kolejnym etapem może być delikatne głaskanie go po grzbiecie wtedy, kiedy zajęty jest jedzeniem. Po kilku dniach takich zabiegów chomik nie będzie reagował przerażeniem, kiedy weźmiemy go do ręki. Jednak ze względu na jego filigranową budowę trzeba bardzo uważać. Na pewno chomikiem nie powinny się bawić małe dzieci, które nie mają jeszcze świadomości, że zbyt mocne przytulenie czy ściśnięcie zwierzątka może się dla niego tragicznie skończyć.
Pokarm chomika dżungarskiego musi być urozmaicony - to jest gwarancja zdrowia i długiego życia naszego pupila.

W jadłospisie tego gryzonia muszą się znaleźć:
- ziarna - pszenica, żyto, owies, proso, ryż, ziarna słonecznika; mieszanki ziaren dostępne są we wszystkich sklepach zoologicznych (około 2 łyżeczki dziennie).
- warzywa i owoce - marchew, pietruszka, kalafior, kalarepa, buraki, ogórek zielony, jabłka, gruszki, banany (codziennie średnia ilość).
- rośliny - zielona trawa, koniczyna, siano, liście i kwiaty mniszka lekarskiego, lebiody, krwawnika (co drugi dzień niewielka ilość).
- gałązki - wierzby, topoli, klonu, akacji, brzozy (zawsze powinien je mieć).
- białko zwierzęce - biały lub żółty ser, gotowane jajko, śmietana, jogurt naturalny, mleko (co dwa-trzy dni niewielka ilość).
- smakołyki - orzechy włoskie, laskowe, wapno i sól dla gryzoni.

Do picia chomik musi mieć przegotowaną i ostudzoną wodę, zawsze świeżą. Samiczki ciężarne i odchowujące potomstwo powinny dostawać mleko.
Nigdy nie wolno podawać chomikowi resztek z naszego posiłku, owoców cytrusowych, kapusty, sałaty, cebuli, grochu, fasoli, ziemniaków, słodyczy.
Przestrzeganie tych kilku prostych zasad to gwarancja, że chomik w zdrowiu i dobrej kondycji dożyje w naszym domu swojego sędziwego wieku - czyli około trzech lat. Bo, niestety, tak krótko żyją te małe, pełne wdzięku gryzonie.