Łukasz Więcek ma w domu 150 tysięcy klocków. Zobacz, jakie cuda z nich układa

Łukasz zresztą cały czas jest uśmiechnięty, pogodny i zadowolony z życia. Trudno się temu dziwić – robi dokładnie to, co lubi. – Mam dwie pasje: lego i taniec. I w obu spełniam się zawodowo – tłumaczy.

A skąd się wzięły te zainteresowania. Klocki – jak każdy niemal dzieciak – układał od małego. – Pamiętam swój pierwszy piracki, malutki zestawik – wspomina. Gdy był małym chłopcem (niedawno skończył 40 lat), lego nie było tak dostępne jak dziś. To były właśnie małe zestawy kupowane za wielkie pieniądze w Peweksie. Więcej było wtedy marzenia o lego niż samego układania. Na szczęście panowała też moda na modele do sklejania. One były bardziej dostępne, więc z tego też korzystał.

Później o klockach i układaniu zapomniał na dobrych kilka lat. Zajął się nauką, sportem, trenował karate, taniec. Taniec zresztą stał się jego sposobem na życie. Założyli z żoną szkołę tańca, którą z powodzeniem i radością prowadzą do dziś. Łukasz uczy tańca i prowadzi zajęcia fitness, jest w szkole niemal każdego popołudnia. Teraz doszły do tego jeszcze zajęcia z dzieciakami, na których układają lego.

Bo siedem lat temu Łukasz wrócił do składania klocków.

– Wszystko przez Instagram – mówi półżartem. I opowiada, że w tamtym czasie ten portal społecznościowy właśnie zyskiwał na popularności. A wraz z nim – zdjęcia budowli, które różne osoby tworzyły z klocków Lego.

– To wtedy okazało się, jak wielu dorosłych lubi układać – śmieje się Łukasz.

On również zaczął fotografować swoje dzieła i wrzucać do internetu. – To świetny sposób, by wyrazić się artystycznie – mówi. I dodaje, że jest absolwentem liceum plastycznego, wiec te działania artystyczne są mu bardzo bliskie.

Jednym jego zdjęciem zainteresował się nawet producent klocków. Napisał do Łukasza, czy może wrzucić jego zdjęcie na swoją stronę i media społecznościowe. A Łukasz się zgodził! To przecież oczywiste!

– To było pierwsze zdjęcie fana opublikowane przez Lego – chwali się. Pamięta do dziś, że był na nich szturmowiec z Gwiezdnych Wojen i napis: Hallo, Monday.

Gwiezdne Wojny Łukasz zresztą uwielbia do dziś. Ma na półkach statki kosmiczne z tego filmu (jeden ogromny czeka jeszcze na złożenie). Obok stoją scenki z „Przyjaciół”, „Władcy Pierścieni” i innych kultowych filmów. Tych zestawów Łukasz nie rozwali chyba nigdy... No chyba że naprawdę będzie mu potrzebny jakiś użyty w nich klocek.

To udostępnienie przez Lego fotki sprawiło, że Instagram Łukasza zaczął przeżywać prawdziwe oblężenie. Obserwujących jego profil wciąż przybywało, a co za tym idzie – zaczęły pojawiać się propozycje współpracy. To dzięki temu Łukasz przedpołudniami może robić dziś to, co tak lubi. Bo te współprace często polegają właśnie na tym, że Łukasz buduje z klocków coś dla konkretnej firmy, potem to im oddaje albo tylko fotografuje.

Trzy lata temu Łukasz z Damianem Krępą (ten z kolei znany jest bardziej w kręgach muzycznych pod pseudonimem Bas Tajpan), który też uwielbia klocki, wystąpili w telewizyjnym programie Lego Masters. Ich budowle zachwycały. I to nie tylko z zewnątrz, bo chłopaki dbali o każdy szczegół, wyposażenie w środku budowli. Zwykle też projektowali takie konstrukcje, by można było nimi poruszać.

Łukasz przyznaje, że po występach w telewizji jeszcze bardziej wciągnął się w budowanie.

Bardzo lubi też konstruować minimakietki pod figurki. Bo zestawy figurek kupuje, gdy tylko Lego wypuszcza ich nową serię. Łukasz wtedy eksponuje najnowszą część kolekcji w pracowni, a z jedną z postaci tworzy scenkę rodzajową. To dwie ścianki, podłoga i trochę gadżetów. Czasem meble, czasem jakieś inne sprzęty. Wszystko zależy od tego, jak wygląda dana seria, co Łukaszowi przyjdzie do głowy i jakie klocki ma do dyspozycji.

To właśnie dzięki tym minimakietom przyszedł mu do głowy pomysł na gabinet Wisławy Szymborskiej, który stworzył z okazji Dnia Poezji i Roku Noblistki. Choć tu Łukasz – w przeciwieństwie do tego, jak zwykle pracuje – nie miał gotowej postaci. I noblistkę, i jej pokoik stworzył sam. Dopasował odpowiednią główkę, siwą fryzurę, sukienkę. – Myślałem, żeby jeszcze dodać sweterek, ale ostatecznie zrezygnowałem z tego pomysłu – opowiada.

Teraz pracuje nad Papciem Chmielem, czyli Henrykiem Jerzym Chmielewskim, autorem komiksów z serii „Tytus, Romek i A’Tomek”. Zamówiło go wydawnictwo, a Łukasz ma już niemal gotowy pokoik popularnego grafika. W konstruowaniu postaci problemów nastręczyła mu głowa – Papcio znany był z charakterystycznego wąsa, a główki postaci Lego, jeśli już mają zarost, to przede wszystkim brodę. Teraz Łukasz chce jeszcze popracować nad charakterystyczną zieloną kanapą. No i zamówił specjalne naklejki na klockowe książki. Pragnie, by na stoliku u Papcia leżały prawdziwe „Tytusy...”, naklejki będą więc z okładkami prawdziwych komiksów.

Jak mówi Łukasz, raczej nie ma szans, by takie scenki weszły do regularnej produkcji. Po prostu – tworzy je jednorazowo, pod konkretne wydarzenie. Choć nie ukrywa, że myśli o stworzeniu własnej minikolekcji postaci znanych osób. Jest za to szansa, by Lego produkowało podlaską chatę, którą Łukasz zaprojektował kilka miesięcy temu.

Przyznaje, że takie tworzenie bez instrukcji – albo z wyobraźni, albo odwzorowując jakiś konkretny, istniejący w rzeczywistości budynek – to nie lada frajda. Robi to, kiedy tylko ma chwilę. Niestety, większość prac burzy, bo albo potrzebuje do kolejnej konstrukcji klocka, którego tam użył, albo zaczyna mu brakować miejsca na półkach w pracowni.

Ostatnio jednak ma coraz więcej zamówień, gdzie może naprawdę się wykazać. Pokazuje zdjęcie gmachu, który ułożył niedawno z klocków Lego. Opera i Filharmonia Podlaska jak malowana! Można ją podziwiać w siedzibie Podlaskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej. I Łukasz naprawdę jest z niej dumny. Choć przyznaje, że kręgosłup do tej pory czuje skutki pracy nad tym budynkiem. To przecież tyle godzin w skupieniu przy biurku!

Ale kręgosłup kręgosłupem... Łukasz ma już kolejne plany, kolejne marzenia. Planów nie chce jeszcze zdradzać – by nie zapeszyć. Ale o marzeniach mówi chętnie.

– Przechodziłem dziś koło Pałacu Branickich... – uśmiecha się tajemniczo. I już, na razie w głowie, rozpoczyna pracę nad nowym projektem. Tylko pałac jest przecież taki obszerny! Jak go później przenieść przez drzwi?
– Jeśli znajdę sposób, by go zbudować, to i znajdę sposób na ewentualny transport – nie ma wątpliwości Łukasz.