Kardynał Henryk Gulbinowicz nie żyje. Był pozbawiony insygniów biskupich. Zakaz mszy i pochówku w katedrze. Był w Białymstoku od 1944 roku

Kardynał Henryk Gulbinowicz nie żyje.

Zmarł we wrocławskim szpitalu 16 listopada o 10.40 we wrocławskim szpitalu na Kamieńskiego w wieku 97 lat.

informuje Gazeta Wrocławska.

Trafił tam półtora tygodnia temu z domu księży emerytów, gdzie się nim opiekowano.

6 listopada świat obiegła informacja o karze dla kardynała Henryka Gulbinowicza.

Kardynał Henryk Gulbinowicz został ukarany jedną z najwyższych kar w Kościele katolickim. Decyzję papieża Franciszka. 97-letni kardynał traci insygnia biskupie, ma zakaz celebrowania nabożeństw i uczestniczenia w publicznych spotkaniach. Pozbawiono go także prawa do mszy pogrzebowej w katedrze i pochówku w katedrze. To efekty "zarzutów dotyczących przeszłości kardynała".

Więcej: Kardynał Henryk Gulbinowicz pozbawiony insygniów biskupich i pochówku w katedrze. To były biskup białostocki i honorowy obywatel miasta

Dochodzenie w sprawie kardynała Henryka Gulbinowicza zostało wszczęte w związku z wysuwanymi pod adresem kardynała zarzutami dotyczącymi jego przeszłości - poinformowała Nuncjatura Apostolska w Polsce. Nie precyzuje, o jakie zarzuty chodzi. Przypomnijmy jednak, że w ostatnich latach publicznie Gulbinowicza oskarżano o nadużycia seksualne, jakich miał dopuścić się dopuścić, ręczył też za księdza pedofila, zarzucano mu kontakty ze służbą bezpieczeństwa PRL.

- Kardynał zapytał: "Czy nikt cię 'tam' nie dotyka?” Nie zdążyłem odpowiedzieć, bo kardynał dodał: „O tak” i w momencie, gdy wypowiadał te słowa, wsunął rękę pod kołdrę. Palec wsadził mi za majtki, a całą dłoń położył na moim penisie. W tym momencie byłem sparaliżowany totalnie. Nie wyciągnął tej ręki. Cały czas coś do mnie mówił, ale ja byłem w takim szoku. Kardynał cały czas się uśmiechał i wykonywał pocierające ruchy ręką. Kardynał siedział przez chwilę na łóżku, podniósł się i powiedział do mnie: „Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Jesteś ładnym chłopcem”. Uśmiechnął się i wyszedł -

tak swoje spotkanie z kardynałem Henrykiem Gulbinowiczem opisuje Karol Chum na łamach Gazety Wrocławskiej.

Czytaj też: Jak prawnik kurii chciał przechytrzyć ofiarę księdza pedofila

Teraz oglądasz: Watykan karze kard. Gulbinowicza za przestępstwa seksualne i tuszowanie pedofilii w Kościele

Źródło: TVN24

Prezydent Białegostoku chciał pozbawić go tytuł Honorowego Obywatela Białegostoku. Na wniosek prezydenta sprawą zająć się mieli radni podczas najbliższej sesji.

Tadeusz Truskolaski podpisał wniosek o pozbawienie honorowego obywatelstwa byłego biskupa białostockiego.

Rada miasta będzie zajmowała się tą sprawą na sesji 23 listopada - poinformował prezydent za pośrednictwem mediów społecznościowych.

Czytaj więcej: Upadek kardynała Henryka Gulbinowicza. Były biskup białostocki straci tytuł Honorowego Obywatela Białegostoku? Tego chce prezydent (ZDJĘCIA)

W ubiegłym roku Tadeusz Truskolaski napisał list do stosownych instytucji watykańskich z prośbą o opinię dotyczącą trzech katolickich hierarchów - honorowych obywateli miasta. Na liście był kard. Henryka Gulbinowicz, ale też arcybiskup Sławoj Leszek Głódź i arcybiskup Wojciech Ziemba. Mieli oni tuszować afery dotyczące pedofilii duchownych. Prezydent do dziś nie otrzymał odpowiedzi na pismo.

Zobacz koniecznie, kto należy do grona honorowych obywateli Białegostoku:

Henryk Gulbinowicz w Białymstoku

Henryk Gulbinowicz w 1944 został przyjęty do Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Wilnie i jednocześnie rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1945 jako kleryk uzyskał maturę i wstąpił do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, przyjmując imię zakonne Alojzy. Od tego samego roku odbywał studia w Białymstoku, dokąd przymusowo zostały przeniesione obydwie uczelnie, których był studentem. Święceń prezbiteratu udzielił mu 18 czerwca 1950 w prokatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku arcybiskup metropolita wileński Romuald Jałbrzykowski

W latach 1950–1951 pracował jako wikariusz w parafii św. Wincentego Ferrariusza i św. Bartłomieja w Szudziałowie. Jednocześnie był prefektem tamtejszych szkół podstawowych. Po studiach w Lublinie, w latach 1956–1959 był wikariuszem parafii prokatedralnej w Białymstoku. W tym czasie przy kościele św. Rocha zorganizował duszpasterstwo akademickie dla studentów Akademii Medycznej.

12 stycznia 1970 papież Paweł VI mianował go administratorem apostolskim części archidiecezji wileńskiej w granicach Polski z siedzibą w Białymstoku i biskupem tytularnym Acci. Urząd objął kanonicznie 17 stycznia 1970, zaś 8 lutego 1970 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do prokatedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku. Konsekracji dokonał kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu towarzyszyli Józef Drzazga, administrator apostolski diecezji warmińskiej, i Kazimierz Majdański, biskup pomocniczy włocławski. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Patientia et caritas” (Cierpliwość i miłość). Sprawując urząd administratora apostolskiego w Białymstoku, utworzył Diecezjalny Ośrodek Kształcenia Soborowego Księży i Ośrodek Duszpastersko-Katechetyczny, a także dokonał reorganizacji podziału administracyjnego

na podst. Wikipedii