Kamper, czyli gdzie się kupuje kołdrę (wideo)

Wydaje się, że „Kamper” wywołuje skrajne opinie. Jedni w losach trzydziestolatków, szczególnie tytułowego szefa zespołu testerów gier komputerowych, upatrują metamorfozy życia. To pewnie im się wydaje, że można bezkarnie zdradzać, bo przecież po resecie odzyska się nowe życie. Można z hobby uczynić pracę, i mimo obrączek na palcach, przeżywać życie jak wieczną zabawę w chowanego.

Osoby znające wartość przysięgi małżeńskiej, codzienną zwyczajną pracę, w „Kamperze” mogą zobaczyć płaską i przewidywalną telenowelę. Zaczyna się od focha żony, która nie chce współżyć z mężem, by szybko mu wyjawić, że ma romans. Mąż, czyli ów zapatrzony w ekran komputera tester, błyskawicznie odpowie tym samym. Rozpocznie, nie bez chęci ze strony kobiety, płomienny romans z ognistą Hiszpanką, nauczycielką języka. Na złość w tym wypadku żonie – odmraża sobie uszy? Kiedy wiarołomna żona spróbuje ratować ich ciepłe i bogate stadło, obrazi się. Finałowa kwestia „gdzie się kupuje kołdrę” ukazuje i dojrzałość społeczną głównego bohatera i chyba też ironiczny stosunek Łukasza Grzegorzka – reżysera i scenarzysty „Kampera”.

Jak większość polskich filmów, najmocniejszą stroną filmu są aktorzy. Piotr Żurawski świetnie pasuje do roli Piotrusia Pana z pewnym rysem psychopaty, Marta Nieradkiewicz wygląda świeżo i niewinnie, zaś Justyna Suwała to jedyna prawdziwa kobieta w tym kameralnym filmie. Choć pojawia się w epizodach, jej postać jest świetnie skrojona. Świetnie wypada także Jacek Braciak w roli prowincjonalnego „master chefa”, który znając swoje ułomności fizyczności w błyskotliwym monologu wyjaśnia różnicę pomiędzy mężczyzną, a wiecznym chłopcem w krótkich spodenkach. Scena, w której ów właściciel krótkich spodenek, oszalałym tańcem odreagowuje w klubie swoje przeżycia, to świetny pomysł na komentarz do całej tej historii.

Wydaje się, że polskie kino spokojnie mogłoby się bez tej historii obejść, wszak zdradzających się mężów i żon już się naoglądaliśmy w kinie, a nie mogący dorosnąć ludzie raczej wzbudzają śmiech, niż współczucie.