Józef Chorąży - przedwojenny nadleśniczy hajnowski

Wielokrotnie odznaczony

Wśród ważniejszych odznaczeń, jakie otrzymał Józef Chorąży, należy wymienić:
Srebrny Krzyż Zasługi na polu łowiectwa (nadany w 1937 roku)
Medal 10-lecia Polski Ludowej (w 1955 r.)
Srebrny Krzyż Zasługi (w 1956 r.)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (w 1964 r.)
Odznaka Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego (w 1976 r.)
Medal 40-lecia Polski Ludowej (w 1984 r.)
Krzyż za udział w wojnie 1918-1920, wraz z awansem do stopnia podporucznika (w 1991 r.).

Józef Chorąży urodził się 4 lipca 1898 roku we Włodawie (woj. lubelskie). Jego ojciec Franciszek był dyplomowanym mistrzem murarskim, matka Jadwiga zaś zajmowała się domem.

Szkołę początkową Józef ukończył we Włodawie, zaś gimnazjum (prywatne) w Siedlcach. W 1915 roku wyjechał wraz z siostrą i jej mężem, który pracował na kolei, do Rosji. Tam, w Mozyrzu, otrzymał w 1918 roku maturę, po czym powrócił do kraju, do Włodawy. Po wycofaniu się Niemców w 1918 roku, wstąpił ochotniczo do wojska. Służył w 34 pułku piechoty, w okresie od 28 grudnia 1918 do 1 grudnia 1920 roku. Po demobilizacji rozpoczął studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, które ukończył w 1925 roku.

Pracę zawodową rozpoczął 14 marca 1925 roku w charakterze zarządcy lasów w majątku Obuchowiczów na Polesiu (Nadleśnictwo Hancewicze). Na tym stanowisku pozostawał do 31 grudnia 1926 roku. Z dniem 1 stycznia 1927 roku otrzymał stanowisko adiunkta leśnego w Nadleśnictwie Dziadowlańskim na terenie Puszczy Białowieskiej Mieszkał w miejscowości Jasień.

Od 1927 roku pracował jako leśniczy w Nadleśnictwie Białowieskim. 28 sierpnia 1928 roku zawarł związek małżeński z Emilią Fastner. Z tego związku urodziła się córka Jadwiga i syn Stanisław. W lipcu 1929 roku Józef Chorąży został mianowany prowizorycznym adiunktem leśnym w Nadleśnictwie Białowieskim.

W 1933 roku adiunkt stał się ofiarą bandyckiego napadu. Pewnego dnia, do wracającego na rowerze z inspekcji lasu Józefa Chorążego, padły strzały oddane przez bandytę, który ukrywał się w lesie po napadzie na kierownika tartaku. Oddał on kilka strzałów. Jeden z pocisków strzaskał adiunktowi łokieć lewej ręki i utkwił w mięśniach brzucha, a drugi trafił w żuchwę i utkwił w mięśniach szyi, na szczęście nie uszkadzając tętnicy szyjnej i kręgosłupa.

Pracujący w pobliżu pracownicy leśni odstraszyli napastnika i przewieźli rannego do siedziby nadleśnictwa. Następnie został on przewieziony do szpitala kolejowego w Brześciu. Leczenie trwało kilka miesięcy.

Ze względu na duży upływ krwi i osłabienie pacjenta, nie wyjmowano kuli tkwiącej w mięśniach szyi. Kula po pewnym czasie otorbiła się i została usunięta. Lekarzom nie udało się usprawnić stawu łokciowego. Staw ten w położeniu zgiętym pozostawał nieruchomy.

Po wyczerpaniu możliwości leczenia w tym szpitalu, adiunkt został przewieziony do Warszawy do I Szpitala Okręgowego im. Marszałka J. Piłsudskiego, mieszczącego się przy ul. Nowowiejskiej. Po powrocie ze szpitala nadal pełnił swoje obowiązki w nadleśnictwie.

1 lutego 1934 roku Józef Chorąży został przeniesiony do Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży na stanowisko adiunkta leśnego. 1 kwietnia 1935 roku został zwolniony z dotychczasowych obowiązków. Powierzono mu natomiast stanowisko nadleśniczego Nadleśnictwa Hajnówka, które objął 10 kwietnia tegoż roku. Na tym stanowisku pracował do momentu przymusowego wywiezienia wraz z rodziną na Syberię w dniu 10 lutego 1940 roku.

Na Syberii, w posiołku Gramatucha (obwód Nowosybirsk), rodzina Chorążych przebywała do momentu wypuszczenia z obozu na skutek umowy zawartej przez gen. Sikorskiego z rządem sowieckim. Wyjechała do Buzułuku, skąd została skierowana na południe Kazachstanu.

Józef był inwalidą i nie mógł służyć w wojsku. Zamieszkał z rodziną w kołchozie Kos-Aryk. Razem z żoną pracował przy nawadnianiu pól. W 1943 roku wyjechali z kołchozu do osady Glinkowo, gdzie Józef pracował w mleczarni.

W 1944 roku Chorążowie otrzymali pracę w Polskim Domu Dziecka nr 2 w Sajramie. Józef został zatrudniony jako magazynier, a jego żona była wychowawczynią grupy dziewcząt. W Sajramie rodzina Chorążych przebywała do maja 1946 roku.

Po powrocie do kraju Józef Chorąży otrzymał pracę w Departamencie Organizacji Pracy Ministerstwa Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w Warszawie. Pracował tutaj do osiągnięcia wieku emerytalnego, na emeryturę przeszedł z dniem 30 czerwca 1964 roku

Józef Chorąży zmarł 25 stycznia 1994 roku, został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.