Janina Lesiak – Wspomnienie o Cecylii, smutnej królowej

„Wspomnienie o Cecylii, smutnej królowej” nie jest ani książką religijną, ani też hagiografią. Dojrzała debiutantka opisując w formie poetyckiego reportażu trzy ostatnie dni z życia władczyni XVII-wiecznej Polski, przygląda się sytuacji kobiet na dworach. Z jej perspektywy wydaje się, że po prawie 400 latach, sytuacja kobiet poprawiła się o tyle, że z reguły nie są przymuszane do małżeństw, ale też brak poszanowania w związku i nagminne zdrady przetrwały epoki. Te konkluzje Janina Lesiak ubiera w wartko napisane wspomnienia – flesze z życia Habsburżanki, które przypominają, że mimo wykształcenia i inteligencji, nie była dobrze traktowana na polskim dworze. Jej małżeństwo było zabiegiem raczej natury politycznej, jeśli niemal nie handlowej, a brak urody dodatkowo nie ułatwiał jej życia z Władysławem IV.

Polski król jawi się jako wielbiciel cielesnych uciech, mężczyzna niezwykle przystojny, ale też i lubieżny rozwiązły. Wszystko oparte na historycznych źródłach i wsparte z ogromną fantazją w wyobrażaniu sobie ludzkich zależności na polskim dworze. Zupełnie od niechcenia autorka dołącza ubarwiające niedolę królowej opisy zakładanych przez nią strojów. Przypomina zasady dworskiej etykiety, tłumaczy jak można było upokarzać polskiego króla podczas wizyty na cesarskim dworze w Wiedniu samymi tylko gestami. Janina Lesiak czyni to na tyle wiarygodnie, iż czytając „Wspomnienie o Cecylii” ma się wrażenie uczestniczenia w akcji jakiegoś dobrze napisanego reportażu. Jednocześnie ładunek emocji, szczególnie żalu, jaki bije z postaci królowej, przypomina że mamy do czynienia z beletrystyką, która potrafi poruszyć współczesnych.

„Wspomnienie o Cecylii, smutnej królowej” ma być pierwszą książką, jakie Janina Lesiak zamierza poświęcić nieznanym postaciom kobiet w historii Polski. Pomysł ze wszech miar oryginalny, a przy warsztacie, jaki objawił się w debiucie, rokujący dobrze na przyszłość. Pisać o historii warto, bo t przecież nauczycielka życia. A nauki nigdy dość.