Grażyna Błęcka-Kolska przyjechała promować Ułaskawienie (zdjęcia, wideo)

- Oczy Hanki są głębokie, w nich wszystko widać - kwitowała Grażyna Błęcka-Kolska, odtwórczyni roli matki, która chce by jej syn, żołnierz niezłomny, zdradzony i zabity przez UB, spoczywał w spokoju, pytania o szczegóły filmu "Ułaskawienie". Bo przecież każdy ogląda swój własny film.

To historia rodzinna, wręcz domknięcie opowieści z debiutu fabularnego Jana Jakuba Kolskiego - "Pogrzeb kartofla". Tamten traktował o powrocie z obozu koncentracyjnego Auschwitz, "Ułaskawienie" to przeżycia ocalonego z kacetu w roku 1946. I ilu było widzów na specjalnym seansie w kinie Forum, tyle interpretacji. Wielu skłaniało się do religijnej. Jan Jakub Kolski podróż rodziców z trumną z rozkładającymi się zwłokami syna skierował na południe Polski, w Bieszczady, gdzieś za Arłamów. W rzeczywistości, rodzice zabitego żołnierza zalutowali trumnę, rozwścieczeni ciągłym rozkopywaniem grobu pokazywaniem ciała ważniakom i innym schwytanym żołnierzom podziemia. Dlatego podróż, będą ca osią "Ułaskawienia" ma wydźwięk głęboko symboliczny, Będzie drogą przez mękę, oczyszczeniem, wybaczeniem win, balladą podróżników i wreszcie, w otoczeniu pięknej dzikiej przyrody, wspinaniem się na symboliczną Golgotę.

Grażyna Błęcka-Kolska zdradziła widzom, że Niemcy w filmach Jana Jakuba Kolskiego muszą być zawsze dobrzy. Bo to Niemiec jego dziadkowi dał w Auschwitz chleb, zaproponował pracę rymarza, czym uratował mu życie. W "Ułaskawieniu" to były więzień szybciej zaakceptuje towarzystwo dezertera i podzieli się z nim chlebem, niż żona, która mu do obozu ten chleb wysyłała i mieni się być chrześcijanką. Film roi się od symboli religijnych. W zrujnowanym kościele filmowa Hanka będzie w jakiś sposób rozczarowana pustką ziejącą z tabernakulum, wpadnie w czarną noc wiary, chcąc rozstrzelać Chrystusa na przydrożnym krzyżu, wreszcie, jak w "Popiele i diamencie", odwróconego Chrystusa przywróci do właściwej wizerunkowi ukrzyżowania pozy. I wreszcie - sama postanowi wybrać życie w zakonie, ale nie wśród braci, wraz z synem zakonnikiem tylko... w wybudowanej własnoręcznie zimowej samotni. Będą egzorcyzmy i informacja wnuka, że rozliczenie się z utratą syna i poszukiwaniem spokojnego miejsca pochówku zajęło babci dekadę!

Będą też spotkania z bandytami z UPA, z oficerem kampanii wrześniowej, w roku 1946 już majorem KBW. I pytanie zadane jemu przez ojca opłakującego syna - czy da sobie radę w komunistycznej Polsce, której służy. I ta najbardziej prawdziwa z odpowiedzi - nie wiem. Oszczędna i skupiona gra Jana Jankowskiego, również występującego w "Pogrzebie kartofla" i pełna skrywanych emocji kreacja Grażyny Błęckiej-Kolskiej to mistrzowskie kreacje, dalekie od histerii. Bo to przecież twardzi, prości ludzie, którzy muszą z żałobą zmierzyć się po swojemu, ale wzajemnie uczą się, by być wolnymi od nienawiści. Bo życia to synowi nie przywróci.

Dolnośląskie krajobrazy utrwalone przez Juliana A. Ch. Kernbacha i muzyka autorstwa Dariusza Górnioka tworzą cudowny klimat, zaś zaglądając na białostocki podwórko, w króciutkim epizodzie pojawia się Maciej Cempura. Studenta Wydziału Sztuki Lalkarskiej można zobaczyć w Białymstoku jako aktora i autora muzyki w sztuce "Wendy". Tymczasem warto polować na specjale pokazy "Ułaskawienia". Choć nie brak w nim odniesień do klasyki polskiego kina, ta historia porusza, ale i daje nadzieję.