Gdy pracowałeś za granicą, zanim zapłacisz podatek - ustal miejsce zamieszkania

Dla podatnika, także zarabiającego za granicą, kluczową sprawą jest miejsce jego zamieszkania dla celów podatkowych.

Zbierz dowody dla fiskusa

I tak za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę fizyczną, która: posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych
przebywa tu dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Oczywiście pojawia się pytanie, co to jest owe centrum interesów? Najprościej rzecz biorąc, wygląda to tak, że gdy człowiek wyjeżdża do pracy do innego kraju, mając nadal w Białymstoku dom, rodzinę, jakieś powiązanie ekonomiczne itp., to nie przenosi swojego życiowego centrum w miejsce pracy. A jeśli już pojedzie i "zakotwiczy się" solidnie w tym nowym miejscu, tam przenosząc całą swoją aktywność, to tam właśnie jest jego centrum interesów życiowych.

Praktycznie rzecz biorąc, jeżeli chcemy fiskusa przekonać, że przenieśliśmy nasze centrum poza Polskę, trzeba to jak najbardziej obiektywnie udowodnić. I poinformować fiskusa o swoim nowym adresie na druku NIP-3 (jeśli nie prowadzimy działalności gospodarczej).

Jeżeli - zgodnie z tymi definicjami - nasze miejsce zameldowania dla celów podatkowych to jednak Polska, istotna jest informacja, że prawie z wszystkimi państwami na świecie nasz kraj ma podpisane umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W związku z tym możliwe są dwa sposoby opodatkowania przychodów zagranicznych.

Wyłączenie z progresją

Osoby, które uzyskały dochody np. ze stosunku pracy w kraju, w którym należy stosować taką umowę (np. Wielkiej Brytanii), nie mają obowiązku składać zeznania w Polsce, o ile osiągną dochody tylko i wyłącznie za granicą.

Jeżeli jednak uzyskują dochody zarówno w Polsce, jak i np. w Wielkiej Brytanii, to dochód uzyskany w Polsce przemnaża się przez "stopę procentową". Jest ona wyliczana tak, że do dochodów uzyskanych przez podatnika w Polsce i podlegających opodatkowaniu dodaje się dochody uzyskane przez niego za granicą. Od tej sumy oblicza się podatek według polskiej skali podatkowej. Dzieli się go przez dochód polski i zagraniczny i mnoży przez sto. Otrzymujemy stopę procentową, przez którą mnoży się dochód osiągnięty w Polsce. Wynik jest podatkiem do zapłaty.

Odliczenie proporcjonalne

Osoby, które uzyskały dochody w kraju, w którym należy zastosować taką metodę (np. USA), mają obowiązek składać zeznanie w Polsce nawet wtedy, gdy dochody uzyskały tylko za granicą.

Podatek oblicza się najpierw według polskiej skali, a potem odejmuje od niego podatek już zapłacony za granicą. Odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany za granicą.