Film na końcówkę lata, czyli kilka słów o filmie: "Wojna domowa"

Akcja rozgrywa się w pewnym arystokratycznym domu na prowincji Wielkiej Brytanii. Młody John Whittaker przyjeżdża do rodziny, by przedstawić jej swoją żonę, Laritę. Ta ostatnia jest zresztą kierowcą biorącym udział w wyścigach. Mało tego, jest Amerykanką! Te dwa fakty bardzo trudno jest przełknąć matce Johnnego. Emocje sięgają zenitu, kiedy okazuje się, że synowa nie zamierza z pokorą przyjmować humorów teściowej. Rozpoczyna się więc swego rodzaju wojna w którą wplątują się również dwie siostry Johnnego i ich tajemniczy ojciec, który nie przejawiał do tej pory najmniejszych oznak zainteresowania rodziną. Tymczasem wszystkim domownikom grozi bankructwo...

"Wojna domowa" na pewno nie jest jakimś wiekopomnym dziełem sztuki filmowej. Co do tego nie ma wątpliwości. To zwyczajnie jeszcze jedna komedia obyczajowa o odwiecznym konflikcie starych i młodych. Film wyróżnia się jednak swego rodzaju klimatem. Widz może poczuć się jakby się przeniósł do czasów w których odbywa się akcja. Wraz z postaciami wchodzimy więc do wielkich bibliotek, wybieramy się na polowanie na lisa... Godne uwagi są też - nieraz nawet błyskotliwe - dialogi w postaci przekomarzania się ciętymi ripostami. Niby nic szczególnego, ale przynajmniej jest to robione z klasą. I to tyle. Nic więcej nie przychodzi mi do głowy, co by mogło mi się spodobać. Słowem, taki lekki filmik na końcówkę wakacji... Ale trójeczka się należy.

Aha, dodam jeszcze, że bardzo niefortunne jest przetłumaczenie angielskiego tytułu: "Easy Virtue" na "Wojna domowa", no ale tak to już jest. Dystrybutor pewnie myślał, że Polacy skojarzą tytuł z popularnym swego czasu serialem telewizyjnym...