Dziś gramy z Chorwacją

Nie wiadomo, co jest mniej prawdopodobne. Czy to, że rozgromimy drużynę lepszą od nas, czy że Niemcy przegrają z przeciętnymi współgospodarzami EURO2008.
Ale i tak jest postęp. Podczas dwóch ostatnich mistrzostw świata trzeci mecz był zawsze spotkaniem "o honor", a Polacy rozgrywali go (i wygrywali) już na spakowanych walizkach. Teraz stało się inaczej.Nadzieja jest nikła, trudno. Ale jest. I trzeba walczyć, by wygrać. Nawet jeśli się nie uda, to przynajmniej nikt do Leo Beenhakkera i jego piłkarzy nie będzie miał pretensji. Cztery punkty to dobry dorobek. Inaczej holenderski szkoleniowiec po przylocie do Polski usłyszy słynne już pytanie: "Leo, why?".

Szkoda by było, bo zupełnie inaczej ogląda się mistrzostwa, kiedy czeka się na mecz biało-czerwonych, kiedy porównuje się inne drużyny z ich siłą, analizuje nasze szanse. Miło jest patrzeć na polskie flagi na balkonach, chorągiewki na samochodach, na tysiące kibiców znad Wisły dopingujących swój zespół w Austrii. Jeśli odpadniemy, nastrój pryśnie. Zgoda, możemy trzymać kciuki za Holandię, Hiszpanię czy Portugalię. Ale to co innego.

Polacy muszą myśleć pozytywnie. Skoro był cud nad Wisłą, może też być nad Dunajem. Wypada zrobić swoje, czyli wygrać 2:0 lub 3:1 i czekać na drugą część niesamowitego zbiegu okoliczności, czyli minimalne, najlepiej 1:0 zwycięstwo Austriaków z Niemcami. Niby niemożliwe. Ale pamiętajmy, że gospodarzom pomagają nawet ściany, o arbitrach nie wspominając. Dawno w austriackiej prasie nie było takiej mobilizacji. Niemcy są bardzo pewni swego i może to ich zgubi.