Dla nich zawsze świeci słońce

Zawsze niech będzie słońce - takie hasło przyświecało blisko stuosobowej grupie osób niepełnosprawnych, które spotkały się w ubiegłą środę w kawiarni "Lira" przy Sokólskim Ośrodku Kultury.

Organizatorami imprezy był Zarząd Rejonowy Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów oraz członkowie Miejskiego Klubu Seniorów, którzy na swoje barki przyjęli obowiązki gospodarzy spotkania.

O potrzebie organizacji takich dni świadczy liczna obecność osób sprawnych inaczej. Przyjechały do Sokółki osoby z dalekiego Nowego Dworu i Grzebieni - podopieczni Gminnego Ośrodka Pomocy, z dąbrowskich Warsztatów Terapii Zajęciowych oraz sokólskich WTZ działających przy zakładzie "Adamet" i Specjalnego Ośrodka Szkolno Wychowawczego.

Podopieczni wymienionych placówek mieli możność zapoznania się m.in. z przepisami dotyczącymi możliwości korzystania z opieki zdrowotnej oraz ze swoimi prawami w tym zakresie. Dowiedzieli się również, jak ubiegać o zasiłki i pomoc dla siebie w miejskich i gminnych ośrodkach pomocy.

Wyjaśnień w tych powyższych sprawach wszystkim zainteresowanym udzielały: Lilla Micun, kierownik Wydziału Zdrowia w Starostwie oraz Bożena Turycz, dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Sokółce.

W części artystycznej wystąpili podopieczni WTZ i SOSW z Sokółki. Wszystkim bardzo się podobało przedstawienie "Czerwony Kapturek"

- Takie spotkania jak dzisiaj powinny się odbywać częściej niż dwa razy do roku. W tym dniu mamy możliwość spotkania się ze swoimi rówieśnikami z innych rejonów powiatu, nawiązać nowe znajomości i kontakty towarzyskie. Jest bardzo wesoło i dobrze się stało, że i nam zaświeciło słońce - mówiła grupa dziewcząt uczestniczących w spotkaniu.

Po części oficjalnej na stołach uczestników pojawiły się owoce, kanapki, słodycze i napoje przygotowane przez emerytów. Po posiłku bawili się wszyscy wesoło w takt muzyki serwowanej prze niezawodnego Jarosława Cilulko.

Całość imprezy zostało sfinansowane przez Starostwo Powiatowe. Na zakończenie imprezy wszyscy uczestnicy opuszczali salę z nutką żalu, że tak szybko wszystko się skończyło.