Dariusz Michalski – Poletko pana Fogga

Nie sztuka błysnąć, sztuka trwać i nie znudzić się. To była dewiza artystyczna Mieczysława Fogiela, późniejszego Fogga. Artysty, który był świadkiem zaboru rosyjskiego, był gwiazdą kabaretu Qui Pro Quo, już przed II wojną światową miał wydaną płytę w USA, a koncerty chóru rewelersów Dana w 1934 roku ekscytowały publiczność Rosji Sowieckiej. Świat pana Fogiela to także czasy narodzin polskiej fonografii z największymi wytwórniami – Syrena i Odeon, błyskawiczny rozwój radiofonii, ba, nawet próbny program telewizyjny, nadany tuż przed napaścią Niemiec na Polskę. Wojna, to ucieczka z sowietyzowanego Lwowa do okupowanej Warszawy, występy w kawiarniach, przechowywanie i pomoc prześladowanym Żydom, wreszcie około 140 koncertów podczas Powstania Warszawskiego.

Czasy powojenne to przebój „Piosenka o mojej Warszawie” wykonywany w Cafe Fogg wśród gruzów ulicy Marszałkowskiej, Fogg-Record – wytwórnia płytowa brutalnie zlikwidowana przez komunę i niesłabnące powodzenie. Sam Fogg ze zdziwieniem konstatował, że w radiowych plebiscytach i w 1937 roku i w 1957 roku był ciągle na pierwszym miejscu. Owszem, śpiewał sławiące socjalizm pieśni, nie wyłączając napisanej na polecenie ekipy Gierka piosenki o gdańskich pięcioraczkach, ale przez lata pozostawał symbolem elegancji i kultury osobistej. Skrupulatnie odnotowujący wszelkie przejawy działalności artystycznej Fogga, pokazuje go w swojej biografii też jako niepozbawionego namiętności i słabostek człowieka. Portretuje też obydwie żony piosenkarza.

Dziś większość nagrań epoki big bitu brzmi archaicznie, głos Mieczysława Fogga zdaje się być popkulturowym dziedzictwem minionego stulecia.