Czas honoru. Pożegnanie z Warszawą. Recenzja książki

Ilość wątków i spiętrzenie akcji na tych prawie 400 stronach powieści jest tak wielka, że to, co oglądaliśmy w telewizji, wydaje się być historią skromną i pozbawioną najciekawszych momentów. Tym razem jednak fani śledzenia miłosnych perypetii naszych cichociemnych mogą poczuć się nieco zawiedzeni.

Zdecydowanie najlepiej czyta się rozdział poświęcony Powstaniu Warszawskiemu. Autor po raz kolejny potwierdził, że odrobił pracę domową sięgając po odpowiednią literaturę przedmiotu. Jarosław Sokół z historyczną precyzją kreśli atmosferę dni i godzin tuż przez powstaniem, zarówno z perspektywy żołnierzy, jak i zwykłych cywilów. Młodzi chłopcy spotykają się na zbiórkach z nadzieją, że już dzisiaj otrzymają rozkaz do ataku, a cywile, tak jak matka Wandy, gromadzą zapasy żywności. Jest też fragment, w którym nasi bohaterowie przemieszczają się kanałami. Nie wiem, czy autor miał taki właśnie zamiar, ale podczas czytania miałem przed oczami sceny z filmu Andrzeja Wajdy "Kanał".

Czytelnicy poprzednich części książkowego "Czasu honoru" zdążyli już przyzwyczaić się do faktu, że różnice między scenariuszem serialu, a fabułą książki są na tyle duże, że obie wersje można śmiało potraktować jako osobne historie. I dobrze, bo papirowe losy Bronka, Janka, Władka i Michała to nieporównywalnie bardziej dojrzała przygoda, niż ta pokazana na antenie Telewizji Polskiej. Napisana prostym, ale za to ładnym językiem.

Można tylko żałować, że autor nie pokusił się o stworzenie części, która w całości byłaby poświęcona Powstaniu Warszawskiemu. Ufam, że najnowsza odsłona serialu, który przybliży nam wydarzenia z sierpnia i września 1944 roku, będzie przynajmniej w połowie tak dobra, jak książka Jarosława Sokoła.