Cesarz Wilhelm II i polowanie w Puszczy Białowieskiej

Cesarz Wilhelm II z natury był gwałtowny i popędliwy, miał ponadto o sobie bardzo wysokie mniemanie, lubił też pouczać, nie uciekał się od intryg. Te cechy charakteru raziły zarówno cara Aleksandra III, jak i jego syna - cara Mikołaja II, który przejął od ojca antypatię i nie znosił cesarza. Rosyjski władca skarżył się w swoich pamiętnikach na listy "nudnego pana Wilhelma", na które musiał odpowiadać, tracąc czas, który mógłby spożytkować na "ważniejszą robotę". Cesarz Wilhelm II dążył do sojuszu z Rosją przeciw Anglii, w 1896 roku wysłał do Mikołaja II w tej sprawie aż sześć listów. Domagał się też portu na ziemi rosyjskiej, a po jego otrzymaniu, omal nie doszło do wojny Rosji z Japonią.

Cesarz Wilhelm II miał też ogromne życzenie wziąć udział w polowaniu w Puszczy Białowieskiej. O tym słynnym łowisku, chyba najsłynniejszym wówczas w całej Europie, wiele słyszał i z niecierpliwością czekał na przeżycie łowieckich emocji w tym wiekowym lesie. Oczywiście, najpierw car musiał go tutaj zaprosić.

Niestety, ani car Aleksander III, który polował w Białowieży tylko raz, od 21 sierpnia do 3 września 1894 roku, ani też jego syn Mikołaj II - który urządzał w Puszczy polowania w 1897, 1900, 1903 i 1912 roku - nie wyświadczyli mu tej przyjemności.

Generał Aleksander A. Mosołow, naczelnik kancelarii ministra dworu Mikołaja II w wydanych w 1992 roku w Sankt Petersburgu wspomnieniach pt. "Pri dworie posledniewo impieratora" ("Przy dworze ostatniego imperatora") napisał, że prawie po każdym spotkaniu z cesarzem, car mówił ministrowi dworu, baronowi Włodzimierzowi B. Frederiksowi:

"On znów napraszał się do Puszczy Białowieskiej, ale ja udałem, że niczego nie rozumiem...".

W końcu jednak, cesarzowi Wilhelmowi udało się dotrzeć do Puszczy Białowieskiej, o czym w publikacjach poświęconych historii Puszczy Białowieskiej w ogóle się nie wspomina. Andreas Gautschi w swojej książce pt. "Wilhelm II. und das Waidwerk" (wydana w 2000 roku w Handstedt), na str. 212 podaje, że cesarz 12 listopada 1915 roku odbył polowanie w Puszczy Białowieskiej (uwiecznione na zdjęciach) i ustrzelił jednego żubra.

Polowanie odbyło się w rewirze Czerlonka, a więc w okolicach niewielkiej osady puszczańskiej o tej samej nazwie Założyli ją sami Niemcy w czasie I wojny światowej i przetrwała ona do naszych czasów.

Wojska niemieckie, wchodzące w skład 12 armii dowodzonej przez gen. Maximiliana von Gallwitza, wkroczyły do Białowieży i Puszczy w dniu 17 sierpnia 1915 roku. Okupacja niemiecka tego terenu trwała do grudnia 1918 roku. Cesarz Wilhelm II, przebywając w Białowieży, prawdopodobnie zatrzymał się w tzw. Domu Świckim, w tym samym, w którym później ulokował się okupacyjny Zarząd Wojskowy Puszczy pod kierunkiem majora dr. Georga Eschericha.

Wspomniany już generał A. A. Mosołow w swych pamiętnikach podawał, że przy jednym z zabitych w Białowieży żołnierzy znaleziono rozporządzenie cesarza o ochronie żubrów. Za zabicie żubra lub innego większego zwierzęcia groziły ostre sankcje, do kary śmierci włącznie.

Rzeczywiście, zarządzenie w intencji ochrony żubrów było wydane przez władze niemieckie w dniu 25 września 1915 roku. Jednocześnie sprowadzono z Bawarii straż leśną, która miała chronić zwierzynę przed kłusownictwem. Niestety, w styczniu 1916 roku w Puszczy Białowieskiej naliczono już tylko 178 sztuk żubrów.

Warto też wspomnieć, że w listopadzie 1915 roku polował w lasach białowieskich również dowódca Armii Wschód, feldmarszałek książę Leopold Bawarski.

Również w 1915 roku hrabia von Strachwitz odstrzelił w Puszczy Białowieskiej jednego żubra. Jego rogi zaprezentowano w 1937 roku w Berlinie na Międzynarodowej Wystawie Łowieckiej - otrzymały najwyższą ocenę i "Tarczę specjalną".

Cesarz Wilhelm II - notka biograficzna

Wilhelm II (1859-1941) - ostatni niemiecki cesarz i król Prus, przedstawiciel dynastii Hohenzollernów, panował od 1888 do 1918 roku. Był synem cesarza Fryderyka III i wnukiem cesarza Wilhelma I. Babka Wilhelma II, cesarzowa Augusta, małżonka Wilhelma I, była wnuczką cara Pawła I oraz siostrzenicą carów Aleksandra I i Mikołaja I. Zatem w Wilhelmie II płynęła również krew rosyjskiej dynastii Romanow-Holstein-Gottorp.