Bogdan Dudko – Ziemia zaklęta. Tutaj jest jego ojczyzna

Ta niewielka poetycka książeczka pełna jest bólu, żalu po stracie ukochanej, zaś jedynym ratunkiem jest natura. I chyba nikt nie ma wątpliwości, że Bogdan Dudko pisze o sobie. Ale pisze też o świecie, jaki kocha, jaki stał się dla niego ratunkiem, azylem, ostatnią deską ratunku przed samounicestwieniem. Że za mocno. Że to patetyczne słowa. Redaktor Dudko też zdaje sobie sprawę, ale z jakichś powodów w swoich podróżach po Podlasiu i po zakamarkach umysłu wspomina naszych poetów przeklętych. Ale najważniejsza jest jego mała ojczyzna – ziemia, którą zaklina w słowa.

„Nie mam w dupie małych miasteczek” deklaruje Dudko w świetnym wyznaniu „Cholernie lubię podróże”. I niby Grzegorz Ciechowski w sławnym „Nie pytaj o Polskę” przywołuje obraz pijaka, „który pod nosem bełkocze, że tutaj jest jego ojczyzna”. Bo Dudko dużo słyszał, jeszcze więcej przeczytał i twórczo układa puzzle wyciągnięte z zakamarków podświadomości w swój autorski psalm pochwalny prowincji.

Tych wszystkich malutkich, wymierających wioseczek, po których tak chętnie podróżował z ukochaną kobietą, i której niemal w każdym wierszu desperacko szuka. „Rozglądam się/może gdzieś siedzi/pochowała się/ za świerkiem czy stolikiem/moja oblubienica/ojczyzna” kluczy w wierszu „Białowieża Hajnówka Narew”, by zdecydowanie zadeklarować „ja tu już zostanę”. Jakoś kojarzy się ta fraza z piosenką białoruskiej formacji N.R.M. z frazą „Tut naradziusia ja, tut zastanusia”. Wszak Dudkę fascynuje ten „zapierający dech w piersiach zaśpiew”.

Nawet kiedy jest jesień, liście opadły z drzew, a w oknach chat „szyby migoczą od telewizorów” Dudko kocha to „niebo prześlicznie bezgwiezdne”. I tylko zmaga się, bo nie chce się pogodzić z dojmującą samotnością. Samotnością inteligenta, wrażliwca, człowieka niepozbawionego wad. Kidy świetlistym porankiem rusza na wrzosowiska „się tułaczyć” to tylko dlatego, że „twoja zwiewna sukienka/pokazuje mi drogę...dlatego wciąż kroczę/szukając twoich śladów/które zostawiłaś pocałunkiem/na jakimś płocie”. Kiedy brnie po mokrych, jesiennych liściach, przypomina mu się „ta dziewczyna z którą błądził po bagnach szukając łosi”. I wkłada w jej usta słowa, które najlepiej podsumowują idee fixe Dudki - „mówiła miły nie ściemniaj/przecież nie szukamy łosi/tylko Świętego Graala”. I może dlatego Dudko wciąż szuka?

W rodzinnej Cisówce, w otoczeniu przyrody, ludzi, którzy ani chcą, ani mogą stąd odejść… Znaleźli się za to życzliwi i wrażliwi ludzie, którzy Dudkę wsparli. To Michał Kość, fotograf, który podarował mu mnóstwo urokliwych zdjęć wpisujących się w mit „magii Podlasia”. I chociaż wydobył je ze swoich archiwów, idealnie rezonują bądź współbrzmią ze słowami Dudki. A że Cisówka to gmina Michałowo, i samorząd wsparł fundacje Biała Wieża w wydaniu książki „Ziemia zaklęta”.

Książki jakby stworzonej, by tej jesieni zacząć już planować wypady w bagna i trzęsawiska, świat drewnianych domów, żwirowych traktów, rozsypujących się przystanków, przy których dawno już nie zatrzymuje się żaden autobus? Porannych mgieł i nocnych ciemności, gdzie jeszcze nie docierają łuny miejskich świateł, a klangor żurawi i klekot bocianów jest jedyną muzyką, jaka niesie się po okolicy. I książki, która pokazuje, że mężczyźni też umieją kochać.