Augustów zasługuje na poważne traktowanie przez polityków

Odnoszę dziwne wrażenie, że nic ważniejszego na przełomie roku nie działo się w kraju niż dojazd i wyjazd z Zakopanego. Telewizja raczyła nas nieustannie obrazkami z zakopianki, zatłoczonej pojazdami wszelkich marek i modeli, z dominacją wypasionych terenówek, najlepiej z bagażnikiem i sprzętem narciarskim na dachu. Można było odnieść wrażenie, że dojazd do Zakopanego to wielka narodowa sprawa, nerw gospodarczy kraju lub cel marzeń z pokolenia na pokolenie. Emocjonalno-historyczne podejście do tatrzańskiego zakątka kraju jest oczywiście uzasadnione i wywiera presję, by tam być. Kiedyś to miejsce rzeczywiście skupiało życie intelektualne Galicji, ale miejscem szpanu stało się znacznie później. Dziś zresztą wielu podlegających ku-zakopiańskim odruchom nie kojarzy ich z dziełem popularyzacyjnym Tytusa Chałubińskiego, który w drugiej połowie XIX wieku dostrzegł dobroczynne właściwości klimatyczne Zakopanego.

Dzisiaj pewnie już by ich nie dostrzegł, a gdyby nawet, to nie miałby czystego sumienia z powodu wielu tysięcy pojazdów "wspomagających" każdego dnia unikalny tatrzański klimat.

Zakopane miało jednak szczęście, bo uzdrowiskiem zostało już w roku 1886, a zjawisko oblężenia motoryzacyjnego ma niecałe 20 lat. Takiego szczęścia nie miał bliski naszym sercom Augustów, który ma również wysokie walory klimatyczne. Uzdrowiskiem został formalnie kilkanaście lat temu, ale w tym samym czasie począł być rozjeżdżany przez ciężki transport samochodowy. I tenże transport ciągle okazuje się ważniejszy od interesów miasta i jego mieszkańców. Przegrywają z nim aspiracje uzdrowiskowe miasta, mimo że sanatoria już de facto istnieją i byłyby prawdziwą oazą leczącego spokoju, gdyby nie dochodzący do okien łoskot TIR-ów, przecinających Augustów dniem i nocą. Tego stanu oczywiście nie zmieni piesza kładka nad jezdnią w pobliżu portu, która jest raczej ostatecznością i przejawem drogowej desperacji. Pieszy, który tam się wedrze, nie czuje się komfortowo. Można co najwyżej przyjąć, że jest to pewna możliwość przedostania się na drugą stronę rzeki pojazdów i tylko w tym jednym miejscu.

Mieszkańcy Augustowa zasługują na traktowanie poważne, bo jak dostrzega każdy odwiedzający, oni także traktują miasto nadzwyczaj poważnie i, co nie trudno zauważyć, pięknieje ono z każdym rokiem. Augustowianie mądrze inwestują.

W moich oczach zasługują nawet na większy szacunek niż paryżanie. W minionych latach świetność odzyskały nie tylko place, ulice i bulwary. Znacznie wcześniej odbudowano wieże śródmiejskiej bazyliki NSPJ. Od czasu Rewolucji Francuskiej paryżanie do dzisiaj nie zdobyli się na odbudowanie wież katedry Notre Dame, a przecież obydwie świątynie - ta augustowska i ta paryska - szczycą się frontowymi rozetami. Że niby porównanie obrazoburcze, bo Notre Dame tak się już utrwaliła pod powiekami? Kto woli, niech tak uważa. Ale tu nie chodzi o powierzchowne porównania, lecz o rangę i szacunek dla bezpośredniego, ludzkiego wysiłku mieszkańców urokliwego i gospodarnego podlaskiego miasta. Tej społeczności nie wolno lekceważyć, projektując rozwiązanie drogowego horroru za 10-15 lat.

Augustów zasługuje, by działania inwestycyjne pojawiły się sporo lat wcześniej. Tu wszystkie siły polityczne mają jak w banku zapisane obowiązki, bez podziału na rządzące i opozycyjne. A i groble pomiędzy jeziorami, po których biegną drogi, mogą obecnego natężenia ruchu nie wytrzymać przez dekadę lub dłużej. Żadne też pokolenie nie ma tak wiele czasu na oczekiwanie.