Anna Seniuk – Nietypowa baba jestem

Magadalena Małecka-Wippich nie poszła w ślady matki. Została nagrywającą i koncertującą altowiolistką. Kiedy wreszcie udało jej się zmusić matkę do stworzenia biografii w formie wywiadu , usłyszała tylko tyle, ile Anna Seniuk zechciała zdradzić. Nie ma tu zatem szczególnie pikantnych anegdot, opisów orgii, libacji i cudzołożenia. Jest za to niezwykły dziś etos pracy, szacunek dla zawodu i kolegów po fachu. Początki pracy scenicznej Anny Seniuk i młodość są związane z Krakowem i ten kult Krakowa pozostanie obecny, jak wspomnienie pierwszej miłości.

Z anegdot, najzabawniejsza jest ta, kiedy Zbigniew Cybulski, występujący w zastępstwie ww roli przewodnika po Paryżu, przekręca nazwisko młodej wówczas koleżanki po fachu, najsmutniejsza, kiedy okazuje się, że odmowa głównej roli (nota bene Jagny w świetnych „Chłopach”) spowodowała branżową omertę i dwuletni brak propozycji ze strony filmowców. Więcej niż o kręceniu „Czterdziestolatka” dowiemy się z rozmów córki z matką o trudach wychowania dzieci w czasach Gierka i stanu wojennego. Jest wspomnienie obnażonego biustu z filmu „Kardiogram”, ale nie ma sławnego zachwytu Leszka Herdegena, filmowego Pierre nad urodą piersi aktorki w obrazie „Bilet powrotny”, swoją drogą świetnym dramacie, tyle że nakręconym przez niezbyt dziś cenione małżeństwo Petelskich.

Anna Seniuk bez epatowania chorobą opowiada o walce z rakiem, mastektomii, ale i o unikaniu jakiejkolwiek fałszywej sławy i pokazywaniu się w telewizjach śniadaniowych. Do dziś jej największą miłością, oprócz dzieci, jest teatr.