A orkiestra gra

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy jest fenomenem na skalę światową i gra już od 24 lat. W tym roku wzbudziła wyjątkowe emocje, moim zdaniem, momentami bardzo dziwne.

Kolokwialnie mówiąc, kopara mi opadała, kiedy dowiadywałem się o atakach na nią i jej twórcę Jerzego Owsiaka. Niestety, nie od dziś wiadomo, że zawiść jest jedną z naszych przywar narodowych, ale nie spodziewałem się aż takiej skali tego zjawiska.

Pomijając niepoparte dowodami rzucanie błotem w Owsiaka, chcę zwrócić uwagę na dwie sprawy. Pierwsza to liczba uratowanych dzięki WOŚP istnień ludzkich. Odrazę budzi to, że ci, którzy na nią ujadają, często bardzo chętnie korzystają z zakupionego przez nią sprzętu medycznego. Jak bardzo zakłamanym trzeba być człowiekiem, żeby coś takiego robić.

Ale najważniejsza jest inna sprawa. Orkiestra gromadzi pieniądze w sposób całkowicie dobrowolny. To nie jest tak, że ktoś szasta pieniędzmi z naszych podatków. Przeciwnie, daję, bo chcę i widzę sens działania Owsiaka i jego ludzi. A jeśli mam zastrzeżenia, to nie wrzucam pieniędzy do puszek. I tyle.

Dlatego dziwię się wszystkim krytykantom. Na szczęście WOŚP jest ponad to. I dobrze, że parafrazując pewne powiedzenie „psy szczekają, orkiestra gra dalej”.